Relatos ao Socaire do Esquecemento Asociación Viguesa pola Memoria Histórica do 36
A murralla falou, -lévame contigo, non quero verte de novo nun charco aos meus pés, non quero oir máis o estrépito da morte.
-Se forte- respondinlle, -un día ti estarás aquí para lembrarlles ás mulleres e homes de ben que aínda aniño nos seus corazóns.
– Lévame contigo- repitiú, -non me quedan bágoas coas que bañar o teu sangue.
-Que non treman as túas pedras porque as súas balas non poderán coa razón- díxenlle intentando consolala.
-Se non me levas, o encono medrará en cada buraco de chumbo que me fagan- insistiú a desacougada.
– Eu volverei para restañar as túas feridas e para arrincar a brea dos corazóns – prometinlle.
-Pero que vai quedar de ti se cada noitiña te desangran, como vas a volver se cada día te vas- laiábase a muralla facendo rechinar as súas pedras como se foran simples teselas.
-Un día a escuridade se disipará e os homes volverán aquí por respostas. Ti serás a miña memoria e contaraslle como os monstruos arrincaban aos homes das súas casas e os subían ata o monte do Castro para usarte como paredón, como os homes eran cazados nos montes como bestas e arrastrados aos teus pés para ser exterminados. Como logo arroxaban os nosos restos a unha fosa común para borrarnos da historia e que as nosas familias non nós poderan chorar.
Non te esquezas de falarlles de como cada noite repartimos o chumbo entre a miña carne e as túas pedras. Dilles que sempre caimos de pé co corazón limpo, que a barbarie aldraxou os nosos corpos pero nunca a nosa razón.
Non os agravies, calate cantas veces lámbiches as túas feridas de odio agardando por eles durante a longa noite de pedra. Déixalles apartar a hedra que cubre a túa historia e urgar nas túas feridas. Non agoches nada, necesitan saber quen foron para espantar os monstruos do futuro. Vendrán e ti estarás impertérrita sendo un faro desde a túa garita, como un salmo no meu honor, recordándolles que non atoparán a paz até que rescaten do esquecemento ás mulleres e homes que foron perseguidos por quererme. Ninguén vai rescatalos do libro dos mortos pero alomenos que figuren co nome propio.
-Non me deixes sóa- sollozou a muralla vendo como os monstruos xa se apelotonaban coas fauces abertas.
– Non teñas medo hoxe non son de carne e oso, hoxe o meu peito será pétreo como o teu e ambas faremos rebotar as súas balas.
O estruendo afogou as miñas derradeiras palabras. Expirei un bico mentres o meu corpo xa se desmoronaba laxo e a muralla afundiase na escuridade.
