Décimo terceiro fragmento do diario de Senlúa Arraiana:

13 Sen lúa arraiana A Nova Peneira

CAMIÑO EXPEDITO

Cristóbal López A Nova Peneira
Cristóbal López Pazo | Comuneiro dos montes de Tameiga, militante de anticapitalistas, ecoloxista en acción e veciño constituínte da asemblea veciñal gañaMós
(Este décimo terceiro fragmento do diario de Senlúa Arraiana foi recuperado e adiantado ao noso tempo por Noitepedralonga, fiel camarada do avó da futura líder da resistencia arraiana).

ChámomeSenlúa é son punta de lanza da resistencia arraiana.

Levamos varios xornadas de viaxe cara Anatolia. A expedición esta composta por un transporte de víveres e tropas de reforzo para o asedio e asalto do último bastión enemigo entre nós e Villania, capital da Colmea.

A dor no hombreiro faise insoportable. O galeno de Bastopol non quería darme o alta,  estaba preocupado por que se me reabrira a ferida. Se estivera aquí aceptaría gustosa os seus reproches a miña temeridade con tal que me aliviase a dor cos seus ungüentos. 

Hoxe viaxei máis cómoda nun dos carros pero igualmente rematei coa vendaxe humedecida en sangue. Ao chegar a noite Gataparda,  con man experta, límpame e desinfecta a cicatriz aberta por onde supura a sangue e muda o apósito. Mentres non se formen pústulas de pus non hai porque preocuparse pero o esforzo de aturar a dor deixame exahusta. 

No carro puiden reler a carta de Malatesta que nos foi entregada o mesmo día que partíamos. Unha carta!, a primeira que recibía na miña vida. Mentiría se vos dixera que non me fixo ilusión. Bueno, ás dúas porque tamén ía dirixida a Gataparda, quen tamén tivo un aceno de sorpresa ao recollelo. Descoñecía que houbera un servizo postal. Ignoraba en que consistía ata que o carteiro, así se chama a persoa que distribúe as cartas aos seus destinatario, moi solícito explicounolo con certa sobreactuación pedagóxica. Abráiante, sinxelo pero efectivo xeito de comunicarse na distancia.  

Recréome un intre lendo o remitente e o destinatario escrito no reverso e anverso da carta. Foi enviada desde Malaterra ao Cuartel Xeral a través do servizo central da capital, Petra, e de alí reexpedida a Bastopol. Todo ese periplo seguindo implacable o meu rastro está reseñado no anverso. Atravésanme dúas sensacións encontradas. Estou conectada ao mundo, podo comunicarme con quen queira só sabendo as súas señas. Pero por contra o mundo sabe onde estou, calquera pode inportunarme e colarse na miña intimidade. Non sei, tanto progreso e tecnoloxía danme arrepíos, deshumanizan a nosa relación entre nós e coa nai terra. A saber como remata todo isto.

Seica debe ser a febre que me ten a súa merced. Escribo e escribo sen contar nada. Transcribo a carta de Malatesta e deixo de malgastar tinta cos meus absurdos comentarios: 

“Ola camaradas! Onte laieime no xantar do moito que os botaba de menos e Boaventura díxome que vos escribira unha carta. Eu non sabía de que falaban, entre risas explicáronmo. Non volo ides crer, todo isto que estou escribindo vos chegará a onde esteades. Increible, verdade. Emocióname escribir a miña primeira carta. Agora todo o que quería contarvos pareceme intrascendente. Pero algo terei que escribir. Saúdos de todos e todas. O poño xa por se me esquezo logo. Pois non teño moito máis que contar. Por aquí todo ben. Onte estivemos armando as viñas. Das súas uvas fan o licor as menestrais. Lembras a noite da festa de benvida en Petra? Lembras o licor?  Nunca te escoitei falar e rir tanto. Coida dela Gataparda, xa sabes que vai de chica dura pero deixase a pel en cada curva. Escribirme xfa. “

Malatesta ten un corazón tan grande que a veces os seus latexos impídenlle escoitar os seus propios pensamentos. 

Estame subindo a febre de novo. Estou ardendo…

Pasaron un par de días. Xa estou mellor. Desfalecín pola febre e Gataparda atopoume desmoronada sobre o meu diario. Estábamos a non máis de dúas xornadas de Anatolia e Gataparda escribiu unha nota para Prusiana solicitándolle asistencia médica para min. A nosa caravana continuo a súa travesía mentres nós xunto cun pelotón de escolta permanecimos acampados para que eu me recuperara.

Non pasaran catro días cando presentouse un pelotón rebelde escoltando a un sanitario. Non quixen preguntar de que malditas herbas estaba feita a nauseabunda tisana que me fixo beber sen piedade pero o certo é que a febre non volver e grazas aos ungüentos que extendía sobre o meu hombreiro en un par de días estaba recuperada e con forzas para percorrer a curta distancia que nos separaba do noso destino. 

Os días de convalecencia fixéronse curtos, as horas discurreron entre as conversas con Gataparda e Avicena, o sanitario. Chamarlle sanitario non era facerlle xustiza as súas dotes e coñecementos que ían máis aló da medicina do corpo. Da súa singularidade para encandilar mentes e fornecer espíritus  me previno Prusiana na carta que me enviou. Avicena tivo a precaución de non entregarma até a febre me baixou. Unha precaución que obtivo como recompensa unha furibunda mirada de desdén pola miña parte. Ler a carta esvaeceu a miña ira como un azucarillo no océano. 

“Sen ti, estou Senlúa e sen sol. Envioche a Avicena, toda a maxia que teño para que te recuperes está concentrada nese home. Cando converses con el garda unha pedriña na man para cando como unha prosélita caias rendida ás súas palabras. Se tes sorte a pedriña traerache de volta da súa estratoesfera ideolóxica.. Onde ti máis eu poñemos fe nun mundo mellor, el pon ciencia ao servizo da súa construción. Para el a palabra mellor non ten regusto no paladar. Avicena farache soñar un mundo novo, un altermundo onde a comunidade ocupa o centro de gravedade, un mundo que ti xa oliscas pero que el ten diseñado até o último detalle nos seus códices. Imaxina un mundo rexido polas costumes telúricas arraianas pero coa ventana aberta ao progreso das menestrais. Eu quero ese mundo, pero non quero soñalo, quero construilo, sobre barro e sangue se é necesario, construilo e reconstruilo até que raie a perfección. Non me importa facerme vella no empeño se ti es a miña camarada de armas. 

Para iso non só teremos que derrocar á Colmea, ademais teremos que perdoar e recuperar a toda a poboación sobre a que se erixiu. Non é doado no medio do abismo do odio. Para os poucos supervivintes da miña familia ao terror da Colmea é moi difícil non devolver ollo por ollo. A miña nai foi capturada pouco despois de nacer eu para traballar como exclava procreando. O meu pai foi axusticiado xunto co meu avó por tratar de rescatar a miña nai. A miña avoa fuxiu e foi unha prófuga vivindo da mendicidade antes de xuntar ás forzas disidentes suficientes para constituir o xermolo da resistencia en Petra. Eu quedei ao coidado da miña tía até que ela rematou pendurada dunha farola nun progromo. Eu non fun degolada ese día porque unha amiga da miña avoa tivo conta de min.  

Volvamos á insoportable levedade da realidade. Estamos a punto de rendir Anatolia, estamos negociando co seu alto mando as condicións da súas capitulacións. Estou sendo magnánima, necesitamos unha victoria honrosa que relegue ao esquecemento a masacre e ignominía de Bastopol. No ínterin estamos libertando as aldeas que estaban baixo o dominio desta cidade. Eu achegueime a unha das aldeas agrícolas máis importantes e chamarlle aldea é un eufemismo. Era un gulag de traballos forzados onde os campesiños parecían espectros. Non só hai que liberalos ademais teremos que ensinarlles a ser libres de novo. 

Todo foi máis rápido do esperado. Grazas á ti rompimos a liña da fronte como quen resquebraxa unha parede de papel de maché. E ti ausente sin sabelo. Os teu aullidos mentres disparabas na batalla de Basopol quedaron grabados nos enemigos fuxidos, quen extenderon o rumor dunha nigromante de negras guedellas entre as tropas que resisten en Anatolia. – Nahuai, a loba negra- susurran o teu novo alcumeo os enemigos co medo no corpo  e o gritan os nosos como se ti foras o mesmo Odín. Facernos coas fortificacións exteriores de Anatolia foi como derribar en castelo de naipes. Unha vez que asaltamos o primeiro e o resto viron enarbolar a bandeira bermella rebelde foron entregándose un tras outro baixo a promesa de respectar ás súas vidas e tratalos como humanos Unha vez rendida Anatolia temos o camiño expedito para libertar Villania e rematar co terror e opresión da Colmea. Pero sería unha temeridade suicida atacar con unhas tropas exahustas e mermadas. Será o teu pobo quen aseste o golpe definitivo no corazón da Colmea? Teño a esperanza de que a miña nai este aínda viva e podamos liberala. Non terás problema para lembrar o seu nome, chámase Luarca. A miña nai chamáballe á lúa o sol da loba. Recompoñamos xuntas o noso sol.”

Estou case segura pero teño que confirmalo con Gataparda. A nai de Prusiana non está onde ela cre senón que ven de camiño co meu pobo. Teño que contarllo axiña.