O vixésimo primeiro fragmento do diario de Senlúa Arraiana

Senlúa Arraiana

OS MAGUFOS

Cristóbal López A Nova Peneira
Cristóbal López Pazo | Comuneiro dos montes de Tameiga, militante de anticapitalistas, ecoloxista en acción e veciño constituínte da asemblea veciñal gañaMós

(Este vixésimo primeiro fragmento do diario de Senlúa Arraiana foi recuperado e adiantado ao noso tempo por Noitepedralonga, fiel camarada do avó da futura líder da resistencia arraiana). 

Os magufos estaban aquí. Cando a esperanza de éxito comezaba a flaquear incluso no Roxo. Notábaselle nos derradeiros días a falta do ímpetu inicial para facer soar o seu mirlitón. Ao final a melodía santo e seña alcanzou so seus destinatarios. 

Polo xeito en que fixeron a súa aparición estou segura que levaban días observándonos. Adentráronse con seguridade até o centro do noso campamento e sen máis sacáronse as artificiosas máscaras coas que cubrían as súas facianas e nos saudaron co puño en alto á antigua usanza. 

Desconcertadas tardamos uns intres e devolverlles o saúdo. Mentres eles continuaron espíndose librándose das súas casacas repletas de charretas e abalorios. Os magufos esvaecéranse baixo a nosa mirada.  Coas nosas facianas impávidas pedíamos a berros unha explicación e non tardamos en ser satisfeitas. O grupo de desmagufados sentouse agás unha muller que ficou de pé e que comezou a falarnos cunha voz meliflua pero que por ensalmo acaparaba toda a nosa atención como se as súas verbas danzaran no aire collendo brío con cada frase. Creo que permanecimos de pé embelesadas e extaticas na posición na que nos sorprendeu até uns intres despois de que aquela feiticeira das ondas rematara. Unha vez cesou a voz, senteime ou máis ben deixeime caer no chan mentres trataba de discernir se a historia que nos acababan de narrar era nova ou xa moraba na miña memoria desde sempre. 

Caería como as demais baixo o influxo das hipnóticas palabras se non fora polo casual cruce de miradas con Gataparda. As súas cellas enarcadas reflictían o estado de estupor no que se atopaba. Incorporeime coma un resorte e berrei ‘non’ como quen rompe un espello dun cabezazo sen saber se vai permanecer neste lado do espello ou vai atravesalo cara unha dimensión remota e descoñecida. 

-Non – repetín desgañitandome, opoñendome con todo o meu ser ao perverso influxo. A miña voz foi devolvendo á realidade aos meus compañeiros. Primeiro resoltoulles insidiosa. Foi contestada polas súas miradas de espanto concentradas en mi. Logo unha vez que a miña voz rompeu o xugo resultoulles reconfortante e liberadora, todos se ergueron encarando á feiticeira e a súa comitiva. 

-Non- volvín repetir, pero esta vez interpelando a miña xente-, imos deixar que se presenten de novo, imos comezar de cero e desta vez veredes como a verdade fluirá das suas bocas e non teremos que volver a amolarnos. 

Non se fixeron de rogar, ao instante unha muller maior situada detrás da embaucadora levantouse e marcoulle un aceno a esta para que non insistira. Como preludio da súa explicación agasallounos cun sincero sorriso. “Desculpas aceptadas” bisbei para facilitarlle o mal trago. 

-Non pretendiamos faceros mal, de verdade. É o noso xeito de defendernos dos intrusos. Levamos días escoitándovos tocar un antigo contrasinal noso, pero non temos claro quen sodes e porqué nos estades buscando e para qué – tras o dito continuo nun tono máis baixo, sinal da derrota-. Ninguén até agora se resistira a nosa maquina de hipnose sonora, non sei quen sodes pero dende logo non sodes xente corrente.

Antes de que poidera articular palabra saltou Puxeiros o Roxo. -Eu son Puxeiros O Roxo, amigo de Portela Verde. Debedes saber que esa muller coa que estades falando é Senlúa Arraina, a filla de Puxeiros o Negro, a elexida polos ceos para rematar coa tiranía da Colmea.

Xa estábamos coa gaita da “elexida polos ceos”. Non era momento de contradecir ao Roxo, pero algo me decía que un día me saldría caro xogar a ser un mito. En fin, puxen cara de especialita e fiquei a mirada sobre eles o máis erguida posible.

Sorprendentemente sabían da miña existencia. Ao escoitar o meu nome  toda a comitiva fixo un conato de genuflexión no meu honor e ficaron quedas mirándome cos ollos abertos como se eu empuñara unha espada de fogo. 

-A cear – balbucei. Foi todo o que se me ocurriu para saír do paso. Non me quedou máis remedio que reafirmarme. -Todas a cear, veña, un banquete para celebrar a xuntanza de puxeiros. Non preocuparos pola comida que eu nos meu tempo libre multiplico pans e peces. A última frase saiume sen pensar. Escoitáralla moitas veces a miña nai, pero descoñecía a súa procedencia. Useina sen saber moi ben se tiña algún sentido naquel momento. A miña nai acostumaba mascullar a frasecita cando na asemblea arraiana lle solicitaban que se encargara de algo dificil de conseguir e hoxe, coas nosas escaseza en víveres, estaba complicado que a cea se asemellara a un ágape celebratorio. 

Os meus compañeiros, coñecedores da escaseza de provisións, esbozaron un sorriro forzado ante a miña ocurrencia. Zafra e Malandrea, así se presentaron logo as dúas mulleres que case acadan a artimaña hípnotica conosco, deberon decatarse do complicado da situación, falaron entre elas e logo dirixíronse aos seus compañeiros quen foron buscar o necesario para o banquete fixera xustiza ao seu motivo de celebración. 

Naquel intre non o sabía, ambas eran fillas de Portela Verde. Cando eramos moi cativas, antes do éxodo cara a raia do oeste,  xogábamos xuntas. As puxeiriñas nos chamaban. Completaba o grupo Gataparda e a malograda filla maior do Roxo. Até tiñamos un símbolo para o grupo, un debuxo esquematico sacado dunha vella foto do centro social da parroquia de Tameiga onde vivían os nosos avós e naceu gran parte das nosas familias. Nós somos todas nacidas posthecatombe, só pudimos atisbar ese mundo verde e azul a través das lembranzas dos nosos maiores. Era un reencuentro serodio pero non por iso menos emotivo. 

Na cea tivemos tempo para poñernos ao día. Eu estaba moi interesada na súa máquina de hípnose e as súas posibilidades bélicas. Que máis artefactos e artiluxios terían agochados? 

Pero non era momento, agora tocaba reestabrecer e reforzar os azos de amizade entre nos. Gataparda entendeuno ben e aplicouse, falou e ríu máis na cea que no último mes. 

As peripecias e tribulacións da familia de Zafra e Malandrea para fuxir da persecución da Colmea eran propias dun relato de ciencia ficción. Só a fidelidade do elenco de científicos que traballaba coa súa nai e que as acompañaron na fuxida, fixo posible que escaparan das garras da barbarie. O nome de Portela Verde xunto co do meu pai encabezaban a listaxe de elementos perigosos para a Colmea. A ditadura militar temía á ciencia, mais cando non a controlaba. A persecución e acoso á familia das miñas amigas de infancia foi unha constante nos gobernos que se sucederon ao fronte do imperio do terror. Disfrazarse de magufos e espallar o rumor da súa dexeneración nunha secta de botarates adoradores da electricidade foi o mellor xeito que atoparon para agocharse da ira de Arevaléfica.