O vixésimo quinto fragmento do diariode Senlúa Arraiana:

Senlúa Arraiana

O  terror roxo

Cristóbal López A Nova Peneira
Cristóbal López Pazo | Comuneiro dos montes de Tameiga, militante de anticapitalistas, ecoloxista en acción e veciño constituínte da asemblea veciñal gañaMós

(Este vixésimo quinto fragmento do diario de Senlúa Arraiana foi recuperado e adiantado ao noso tempo por Noitepedralonga, fiel camarada do avó da futura líder da resistencia arraiana).

Levamos uns días moi axetreados. Sen poder atopar uns intres para escribir. Acumúlanse tantos sucesos e tantas emocións que non sei por onde comezar. Seica coma sempre seguindo o mandato de Cronos. 

Aínda danme arrepíos cando me lembro da longa marcha polo pasadizo das moas. Só restaba un pequeno esforzo máis, os vehículos estaban agardándonos a escasa distancia  da saída do pasadizo. Alí a mirada da caricontecida Malandrea non podía augurar nada que non foran malas novas. Non tardou en confirmarnos o desastre, o lume arrasara toda a aldea. Outro fogar que quedaba atrás. 

Acordamos separarnos en dous grupos, unha pequena comitiva se adiantaría con dous vehículos lixeiros e o groso da expedición viaxaría a pé baixo a custodia dos blindados. Tras unha curta deliberación a comitiva quedou integrada por dous chóferes, a Portela, Gataparda, Puxeiros Roxo máis eu coa compaña da escolta coa que partimos do cuartel xeral. Que estaría facendo Prusiana neste momento, con que novidades da fronte estaría lidiando. 

O traxecto de regreso foi tranquilo agás por un triste episodio. Vouno recoller no meu diario porque a miña querencia a fidelidade histórica imponse ao meu desexo de esquecelo ou alomenos enterralo no fondo da miña memoria. Se me arrepinto sempre podo agochalo baixo un tachón. 

Ao día seguinte de partir atopamos un grupo pouco numeroso de xente acampada a beira da estrada. O vehículo que nos precedía, no que ía Portela, fixo unha maniobra brusca saíndo da estrada e irrumpindo no campamento. O noso conductor reproduxo a maniobra colocandonos ao carón doutro vehículo do que os seus ocupantes xa estaban saíndo e ameazando coas súas armas aos acampados. Sen preguntar, imitamos aos nosos compañeiros apuntando a aquelas xentes descoñecedores do motivo. 

Houbo un conato de resistencia entre os acampados que rápidamente foi sofocado por Portela descargando o seu pacificador sobre o máis amenazante deles, quen unha vez abatido quedou no chan convulsionando. O resto non quiso correr igual sorte e postraron as súas armas en sinal de rendición. Machadas e unha especie de teas era todo o que empuñaban, non tiñan ningunha posibilidade contra nós. A Portela ordenoulles axeonllarse formando unha ringleira. Mentres os dous chóferes, os únicos xunto a Portela que sabían a ciencia certa que estaba sucedendose, foron inspeccionando os vivacs do campamento e carrexando atá nós uns odres que ían atopando. Eu seguiame preguntando quen eran e porqué os estábamos tratando con tanta rudeza. Todos eran homes malencarados e harapientos, pero baixo o aspecto andrasoxo dos seus ropaxes aínda se distinguía unha especie de uniforme militar. 

A Portela espichou cunha machada un daqueles odres do que saiu un líquido moi viscoso e verdeaceo. O seu cheiro era moi característico, era óleo de facho. Logo, foi un por un pedíndolles aos reos axeonllados que abriran a boca e amosaran os dentes. Dinme conta que os que se resistían estaban totalmente fanados. A estos foron apartandolos e atandolles as mans xuntas a unha das mesmas teas que traían con eles no campamento. 

-Sabedes cal é a lei! -tronou a Portela-, dentes por lume e lume para os sen dentes. 

Un dos nosos chóferes trouxo un martelo e un cincel e a Portela foi rompendo, entre alaridos de dor, os piños dos incendiarios mentres eran agarrados para impedir que se resistiran. 

Aquelo transformouse nunha escena dantesca, un xuizo sumarísimo no que eu non quería participar. Alcei a voz conminando aos meus compañeiros a parar aquela barbarie. 

-Estas bestas desalmadas son mercenarios incendiarios enviados por Arevaléfica -a voz da Portela volveu tronar mentres me advertía cunha dura mirada-. Queimaron os bosques, arrasaron a terra e remataron coa vida que habita nela. Queimaron a nosa casa. Dentes por lume e lume para os sen dentes. 

-Que se cumpla a lei -coreou o resto incluida Gataparda. Portela continuou administrando o seu terror baixo o disfraz de lei sen que eu fora quen de opoñerme. 

O martelo insistia sobre o cincel sucedendose os cruxidos dos dentes arrincados tras o son metálico. Sanguiñolentos, os dentes, ían cubrindo o chan  aos meus pés. Os desdentados non paraban de laiarse e retorcerse mentres os meus compañeiros asistían impavidos a aquel terror contra terror administrado de vagar con man destra por Portela. 

Tanta violencia gratuita ardía nas miñas entrañas. Agarreime a un pensamento coma un clavo ardendo para non perder o control sobre min mesma. Se está salvaxada é o castigo , para os dentados que lle ten reservado aos fanados? 

A pregunta non ecou moito tempo sen resposta na miña cabeza. A Portela, auxiliada polo resto, en seguida aplicouse cos fanados, sempre coa mesma indiferencia inmisericorde. Clavaron ao chan, xuntas nun círculo, as teas ás que estaban atadas as mans dos incendiarios reincidentes, embadurnaron teas e mans co mesmo óleo con que os incendiarios provocaran a devastación e prenderonlles lume. 

-Dentes por lume e lume para os sen dentes -salmodiaron os meu compañeiros co rostro iluminado por aquel lume bermello sangue. 

Pel e carne arderon coas teas até que o propio lume liberou as mans das correas que as apresaban. Os axusticiados axitaban aqueles amasixos de carne cauterizada en que remataban os seus brazos como se non foran seus, como se desprendéndose de aqueles apéndices desaparecería unha dor postiza. 

Estaban condeados a unha agonía moribunda sen o auxilio sanador dos seus compañeiros desdentados. Pero estes non moverían un dedo por eles. Adoctrinados no terror para eles o desacato a autoridade significaba a morte. Na súa faciana asomaba, entre a dor, a esperanza de saír con vida e un incipiente carraxe, non contra nós, non contra a autoridade senon contra os seus propios compañeiros de mans calcinadas. Agora os tullidos reemplazaban como última escoria humana aos desdentados. A misera loita entre o último e o penúltimo estaba servida. 

Non houbo piedade. Nin un atisbo de dúbida asomou nos meus compañeiros. A obediencia cega á autoridade encarnada en Portela como administradora da lei disipaba calquer cuestionamento dos seus actos. Así estaba escrito, o castigo estaba estipulado, era lei e a lei estaba para cumplirse. 

Abandonamos o campamento dos incendiarios non sen antes prender lume aos odres de óleo desparramados. O lume volvía a forzar o noso destino. O terror non quedaba atrás, viña sentado conosco coma un máis agardando o seu momento para abrir de novo as súas fauces. Un terror que devoraba o mellor de nós mesmas sen transaccionar nada a cambio máis que satisfacer a sed de vinganza. Os desdentados que deixabamos atrás reincidirían igual que os seus compinches calcinados, reincidirían porque estaban atrapados entre o terror de Arevaléfica e o contraterror bermello. 

Non, non podería volver a permanecer impasible. De aquí en diante enfrentareime contra calquer tipo de terror, contra toda violencia gratuita e arbitraria. Imposible alumbrar unha nova sociedade mantendo o control e castigo como puntal da xustiza e cuntinuar nunha perpetua loita de clases por acadar a administración da xustiza e detentar o poder que otorga prebendas. Consigna contra o poder: destituir e colectivizar. 

A mirada posta na estrada, no suceder dos kilómetros, e o runrún do coche foron acougando o meu ánimo.