O vixésimo sexto fragmento do diario de Senlúa Arraiana:

A pandemia de Cassandra

Varios días tardamos en ter Anatolia á vista. A limitada autonomía dos vehículos obrigaba a unha longa parada hacia o final da mañá para recargar a batería e o propio á tardiña, aproveitar un par de horas de sol antes do anoitecer. 

Grazas as indicacións do chófer pronto fun destra despregando e orientando os paneis solares para a recarga. Unha vez gañada a confianza de Xumaker, desa guisa se chamaba o conductor, atrevínme a pedirlle que me ensinara a conducir aquela fermosa maquina. Foi bastante receloso, pero ante a miña seductora insistencia finalmente accedeu. Costoume ao primeiro, pero non tardei en acadar a suficiente habilidade para que Xumaker se turnara ao volante conmigo. Velo durmir mentres eu pilotaba foi a mellor proba da miña pericia. Entretida coa conducción e, cando non, escoitando as divertidas anécdotas de Xumaker, os días fixéronseme máis curtos. O meu mestre das catro rodas fora un afamado piloto de carreras antes da hecatombe, con sus trepidantes historias rematou contaxiandome a súa paisón polos coches. Nembargantes cando lle comentei que ogallá todos tiveramos un coche para movernos libremente contestoume cariacontecido:

-Agardo que non cometamos de novo ese erro -continuou fruncindo máis o ceño-. Unha das causas que nos levou ao desastre foi mitificar ao automobil como símbolo de liberdade e dispoñer as cidades para o tiránico rei de catro rodas. Os espazos de convivencia foron hollados polos neumáticos e a xente vivía illada nas súas casas, nos seus coches particulares ou no anonimato dos macro centros comerciales. A pesar das voces de alarma, antes da hecatombe había case o doble de coches que de habitantes no planeta. Millardos de pequenas maquinas de cambio climático. 

Gardou uns segundos de silencio en mirándome fixamente reveloume:

-Tedes que sublevarvos contra todo costume que non manteña un sentido e utilidade. Todo debe pasar polo filtro da nova percepción. Non deixedes nada por arelar. Pero a forza impugnadora non será suficiente para posibilitar ese outro mundo, necesitaredes crear, e crear coa man aberta e tendida. A liberdade non é ter unha vida máis cómoda e segura. A liberdade é a fuxida da mezquindade.

Sorprendeume a vehemencia das súas palabras. Non entendía porque el descontábase da propia creación que pregonaba. Pregunteille sen ambaxes pola súa autoexclusión dun altermundo que desexaba tanto coma min. 

-Eu fun asistente no equipo de reconstrución social do teu pai. O día que o asasinaron eu estaba con el e mandoume facer uns recados pouco antes de que viñeran a buscalo. Creo que sabía que ían a por el e por iso desfíxose de todos os que traballabamos con el e agardou a morte sen arrastrar a ninguén máis. Desde o día que o asasinaron non hai máis que xenreira en min. Pídeme que me inmole como unha bomba no palacio de Arevaléfica pero non me pidas que tenda a man e perdoe a esas bestas. Non, eu non sirvo para construir ese novo mundo, sólo agardo que me vaia deste arrastrando a esa quenlla ao inferno e vingar ao teu pai. 

Xumi! Era Xumi! Agora decatabame. Por iso faloume sempre con tanta familiaridade. Eu era moi pequena cando el era un asiduo na casa dos meus pais. Se mal non lembro é familiar lonxano da miña nai e por iso  coñeceu ao meu pai. Creo que me acordo máis de Xumi polo que me contou despois a miña nai que por lembranzas miñas de pequena. Miña nai atopaba algo enfermizo a idolatría que lle profesaba Xumi ao meu pai. Daquela era aínda novo, está moi avellentado, aparenta moito máis da súa idade. Non parecía doado rescatalo da súa obsesión por inmolarse. Se non muda, chegados a fronte non tardaría en deixarse matar. 

-Conto contigo para derrotar á Colmea, pero tamén para construir o altermundo que soñaste xunto co meu pai. Así que non teñas tanta presa por morrer -ofrecinlle o sorriso máis grande da miña colleita e pasei o meu brazo polos seus hombreiros mentres aquel home comezaba a saloucar quedamente. 

As columnas de fume na lontananza foron á primeira advertencia de que algo non ía ben en Anatolia. Restaban aínda a varias horas de viaxe para alcanzar o noso destino e apuramos os últimos kilómetros angoniados. O silencio se aliaba cos pensamentos máis funestos. Anatolia en mans da Colmea? O noso exercito derrotado e en retirada? Estará ben Prusiana? Coma o resto, non me atrevín a convertir en palabras os meus pensamentos. Ninguén quería oficiar de agorero. Apretei os puños e din grazas que fora o turno de Xumi ao volante. 

Paramos nos últimos outeiros que dominaban o val onde estaba enclavada Anatolia. O camiño serpenteaba entre eles facendose angosto nas ladeiras máis pronunciadas o que obrigaba a aminorar a velocidade incluso a un experimentado conductor como Xumi. Trepamos ata cima do outeiro máis elevado desde o cal se divisaban a simple vista as murallas exteriores de Anatolia. A observación non podía ser máis desconcertante, as columnas de fume eran a extramuros e ao redor delas apreciabase moita actividade, pero carente do frenesí dunha acción bélica. Despois dunha inspección minuciosa cos prismáticos de Portela a situación non era menos inaudita. Xente agrupada en recintos, parecían recluidos, pero non eran enemigos. Había piras funerarias por doquier e destacamentos de soldados  en cada unha delas e máis custodiando os recintos de reclusión. Mentres observaba polos prismáticos abriuse un dos portóns da murralla polo que sairon un pelotón de soldados escoltando a o que parecía unha familia até un dos recintos. Non podería asegurar que a familia fora de buen grado, pero non parecían resistirse nin queixarse. Aquilo non tiña ningún sentido. Volvéranse todos tolos? 

Para clarexar o que estaba sucedendo en Anatolia non quedaba outra que adentrarse na boca do lobo. Acordamos achegarnos paseniño e axitando un trapo blanco pola fiestra do automobil que encabezaba a nosa comitiva. 

Estábamos a medio kilómetro da muralla norte cando interceptounos unha patrulla. De preto a situación faciase aínda máis dantesca. Atónitos, tardamos en recobrar a calma suficiente para contestar as impacientes preguntas do cabo da patrulla. Costounos entender que nos requería aquel alporizado suboficial, xa que mantíase separado un par de metros e ao igual que o resto dos soldados levaba unha pañoleta cubrindo boca e nariz. Non só os soldados, todo o mundo levaba pañoleta do mesmo xeito, incluso os reclusos. Se non fora polo drama que nos rodeaba calquera diría que os fulares tapabocas eran unha rabiosa moda entre as tropas rebeldes. 

A actitude imperiosa do cabo mudou cando decatouse da miña presenza no vehículo. Nervoso mandou un mensaxeiro ao cuartel xeral e pediunos que agardaramos a que recibira ordes do alto mandou. Incapaz de estar quedo, o cabo fixo aspaventos a outro destacamento para se achegara e facer un cordón de seguridade ao redor nosa. Os nosos vehículos de por sí xa eran a atracción de todas as miradas, sólo lle faltaba engalonarnos con guirnaldas bermellas. 

Nunha destas que o cabo estivo tres segundos sen moverse acadei preguntarlle polo que estaba sucedendo e porque estaba toda aquela xente recluida. 

-Peste negra. Veleno. Auga sucia. Moitos mortos -balbuceo entrecortado-. Xente contaxiada. Todas as súas cousas á fogueira xunto cos mortos. 

Non había forma de obter información intelixible daquel inquedo cabo. As súas palabras non fixeron máis que requecer a lenta impaciencia que nos carcomía sentados nos coches sen poder saír. Encerrados no automobil escoitando o tic tac do atronador reloxo que había no salpicadero. Tic, tac, pero aquelas agullas parecían pegadas unha a outra resistindose tozudamente a avanzar. Cando xa esbaraba polo sumidero da desesperación regresou o mensaxeiro de volta. 

Prusiana agardábanos na porta sureste da cidade. Alí nos diriximos escoltados por aquela marabunta. Cando chegamos Prusiana e o seu séquito, todos ataviados con tapabocas, estaban xa agardando por nós. Non puiden abrazarme a ela, malamente falar polo resquicio da ventanilla do coche baixada apenas dous dedos. 

Mentres Prusiana dábanos conta da sucedido a súa voz, amortiguada polo tapabocas, amosaba a extenuante situación que estaban sufrindo. Se trataba dunha epidemia de disentería que afectara aos dous bandos por igual. Descoñecíase onde xurdira. Progárase cunha velocidade inusitada. A carestía alimentaria da guerra propiciaba a letalidade desta enfermidade contaxiosa, pero o que encheu de cadáveres as piras funerarias foi a estulticia humana. Na Colmea, Arevaléfica fixo correr o rumor de que o causante da enfermidade era a auga, que estaba envelenada por orden de Prusiana. Toda a auga da terra envelenada por Prusiana e a xente creu aquela burda mentira, incluso os mandos militares rebeldes chegaron a interiorizar a patraña. A xente deixou de beber auga agravando a deshidratación propia da disentería o que disparou a mortandade. De nada serviu o desmentido, nin os chamados a razón ou as explicacións médicas ofrecidas á poboación. A mentira espallada no boca a boca cobrou vida propia. Prusiana, expeditiva coma ningunha, combatiu o lume con lume. Enganou aos seus soldados e aos anatolianos anunciando que acadaran o antidoto contra o veleno e fixo botar en todos os pozos uns polvos laranxas inocuos. A purificación de cada manancial fíxose cunha recargada ceremonia propia dun chamán. Funcionou. Funcionou tan ben que incluso houbo que racionar a auga. Os contaxiados melloraron rápidamente e ao mesmo tempo o efecto rebaño reduxo drásticamente a propagación da enfermidade. A auga “purificada” enseguida foi considerada un elixir sanalotodo e a poboación comenzou a consumila e incluso almacenala en grandes cantidades. O alto mando tivo que destinar varios pelotóns de milicianos para garantir a orde nas fontes e pozos da cidade. A situación distaba moito da normalidade, aínda si toda a poboación tiña a sensación de que estaban saindo do bache. 

-E os fulares tapabocas -pregunteille. 

-Bueno, non son moi profilácticos, pero danlle á xente a sensación de seguridade ante os contaxiados e así evitamos as liortas entre eles- respondeume e un intres despois, trás un longo suspiro, confesoume-. Querida, aprendín unha gran lección. Nunca volverei a menospreciar a estupidez humana.