O animal que non quixo ser humano
O contacto da súa pel coa terra húmida éralle gratificante, soportaba ben ter as súas pernas atenazadas. O ferinte era a mirada dos seus compañeiros de camada. A non mirada, porque só a pequena Bríxida detívose uns instantes diante del. Impelida pola preceptora, a pequena tivo que seguir na fila aos seus compañeiros, sen apenas balbucir unha palabra. A súa mirada de reproche e incomprensión era peor castigo que pasar a noite á intemperie coas súas pernas enterradas ata os xeonllos. […]