Aínda que xa non durman ghamelas no río Alvedosa, Redondela segue sendo unha vila mariñeira. Aínda que non o pareza, en Redondela moita xente, moitas familias viven do mar.
Ainda que xa niguén pesque troitas, anguías ou muxos no río Alvedosa, Redondela segue sendo unha vila mariñeira.
Ao carón da tarde, Victoriano adoitaba tecer as horas e as redes dos barcos coma un auténtico lobo da mar desterrado das autoestradas oceánicas.
Hai xente que di que un mañeiro logo de deixar ás mareas non se acostuma a vivir en terra fime. É coma se lles faltase o aire para coordinar os seus movementos, para botar un pé diante do outro sen perder o equilibro, sen perder o norte. Tamén escoitei a máis de un dicir que un lobo da mar, afeito a estar en silencio mentres faena, pouco a pouco vai perdendo a fala.
Alleo á visita do cometa Halley, ó golpe de estado de Tejero e á xente que subía polas escaleiras que levan dende a rúa Cruceiro ao Campo das Redes, aquel home, un ebanista do fío, da agulla e do mar, sempre asubiaba a melodía da Saia da Carolina para afogar as penas.
Certo é que asubiar non ten moito misterio, pero outra cousa é facelo cun cigarro de picadura apegado ao beizo inferior, coma un escarvadentes, sen desafinar e levar firme o pulso da melodía, coma un metrónomo ben calibrado.
O rao do Vitoriano semellaba ter unha palleta na boca e se cadra por iso era un home de poucas palabras.
Dende esta distancia kilométrica que me separa daqueles tempos, non son quen de lembrar a súa voz, porque diante miña endexamáis articulou verba algunha.
Cando os cativos andabamos a tocalos collóns ao seu redor, a preguntarlle sobre a curvatura do mar, sobre o peixe máis grande que pescou na súa vida, sobre a hora da pleamar ou queríamos saber se os peixes durmían, el calaba.
Calaba e subía dous tonos da Saia da Carolina. Entón nós entendiamos aquela mensaxe encriptada;
-Liscade da miña beira!
Ainda que non o pareza Redondela ten as portas e as fiestras abertas ó mar e as cortinas amarelas da miña memoria recenden a fango, xoubas e miñocas.
Ainda que xa non veñan centos de barcos cargados de gloria ao peirao de Cesantes, en Redondela moitas casas quéntanse co brillo de estrelas escamadas e suor salgada.
Vitoriano tecía as horas da tarde ca destreza dun home que sabía todas as linguas da terra e coñecía o mar coma a palma da súa man.
Non sei si será certo o conto pero din que a saia da Carolina din que ten un lagarto pintado e que cando Carolina baila o lagarto dálle o rabo.
Hai estudos que din que unha fotografía, un recendo, unha palabra ou mesmo unha melodía pode levarte de súpeto á un lugar, a un tempo onde xa non lembrabas que estiveches.
Cando Vitoriano asubiaba, o tempo detías e os cativos medrábamos co seu asubío, alleos ó paso do tempo.
