O TAÑER DAS MENESTRAIS
(Este séptimo fragmento do diario de Senlúa Arraiana foi recuperado e adiantado ao noso tempo por Noitepedralonga, fiel camarada do avó da futura líder da resistencia arraiana).
ChámomeSenlúa é son punta de lanza da resistencia arraiana. O día fíxoseme desesperadamente longo agardando que acudira á cita a miña desmembrada e refulxente compañeira. A súa infalible puntualidade non foi consolo para as miñas ansias de acubillarme baixo o seu lúar e contarvos os importantes acontecementos de hoxe.
Criámonos os primoxénitos da revolución e resulta que non somos máis que uns advenedizos. Hoxe dimos un salto de xigante para asaltar os ceos, o pobo arraiano ten data de caducidade para o ermo páramo do exilio. Saltos, saltos, estou tan excitada polo ocurrido hoxe que saltábame contárvolo. E precisamente saltando comezamos a mañá, saltando detrás duns curiosos animaliños tratando de darlles caza e convertilos no nosos almorzo. Levamos un par de días de travesía deixando atrás Mortefría e adentrándonos na cálida e luminosa Franxa do Leste. A forte emoción de camiñar entre vexetación quedou relegada ao irrelevante, hoxe, cando atopamos está piara de pequenos animais dun asombroso parecido aos xabaríns. A nosa escaseza de víveres foi ditatorial e non fumos quen de visualizar a istos pequenos seres doutro xeito que non fora trinchados ao lume.
Conseguimos acorralalos contra unha depresión do terreo e mentres o resto mantíñamos o cerco, Ochamán, o xefe da nosa reducida escolta, achegouse a eles. A piara permaneceu comendo impasible sen inquietarse pola nosa proximidade. A súa aparente tranquilidade debía ser consecuencia da carencia de depredadores naturais, aínda que agora dubido senón tería que ver máis coas súa mirada condescendente para connosco. Ochamán depositou as nosas esperanzas dun suculento almorzo no curricho máis grande que estaba no centro da vaguada mordisqueando impasible os matorrais. Achegouse a el cunhas follas na man como reclamo e cando apenas restaba un metro abalanzouse sobre o orondo porquiño. A manobra foi un estrepitoso fracaso, o animal cunha insospeitada axilidade zafouse de Ochamán, precipitándose este de bruces contra o polvorento chan e antes de poder laiarse polo batacazo tivo que pasar directamente a facelo polas catro pezuñas que se lle cravaban nas costas. Coa destreza dun bailarín subirase sobre o corpo espatarrado de Ochamán e o ufano porquiño posaba para os seus conxéneres co fouciño erguido e todo o seu longo rabo estirado. Pronto manaron do resto dos seus compañeiros de catro patas uns roncos sóns guturais. Que me aspen se iso non eran risas! Ochamán levantouse alporizado e xurando vinganza pero a escena tornouse tan cómica que os humáns sumámonos ao coro de gargalladas. Ata o mesmo Ochamán rematou rindo a mandíbula batente cando decatouse do ridículo da situación. As bágoas asomaban xa nos nosos ollos cando de súpeto un crescendo de risas alertounos de que non eramos os únicos espectadores. Enriba do pequeno outeiro que coroaba a vaguada asomaban un número crecente de persoas axitadas pola curiosidade. Os recén aparecidos portaban lanzas e ían ataviados como guerreiros polo que fixen un aceno aos meus compañeiros para que tiveran prestas as armas de fogo agochadas nas mochilas.
Por sorte todo quedou nun ademán, xa que antes de poder abrir as mochilas Malatesta amosando as palmas das mans adiantouse uns pasos cara eles e proclamou en voz alta as nosas pacíficas intencións. Alguén do corrillo de guerreiros, que non paraba de engrosar o seu número durante todo este tempo, espetounos unhas palabras sorprendentemente intelixibles facendo ao mesmo tempo xestos para que subíramos a ladeira e nos uníramos a súa comitiva. Unha vez que trepamos ata xunto deles decateime que o fervor antropolóxico de Malatesta salváranos dunha liorta na que con certeza sairiamos mal parados ante a desiguladade numérica, a expedición de guerreiros raiaba a centena. Nun ton alto e marcando as sílabas cunha insultante lentitude convidáronnos a ser os seus hospedes e acompañalos ata o seu poboado. Escusamos tentar ao destino cunha negativa e sen máis emprendimos a marcha. Dábame certa tranquilidade o feito de que non rexistraran as nosas pertenzas e nolas deixaran conservar connosco. Polo camiño circundamos unha vasta extensión de terra chea de alcobos dunha enorme variedade de plantacións. A xente que fumos atopando deixaba rauda os seus labores para congregarse ao redor nosa facéndonos sentir coma unha atracción de feria no medio daquel verxel. A comitiva contábase por centenas cando arribamos as portas da cidade. Xa imperaba o fusco da noitiña e quizás por iso non nos decatamos de que estábamos diante do seu poboado ata que abriron as portas entalladas nunha mole granítica. Unha vez traspasado o umbral comezamos a ascender por unhas angostas escadas cinceladas na pedra. Un estrano fragor ecoaba no pasadizo. Ao remate deste desembocamos na avenida principal da vila e pronto decatámonos da procedencia do estridente tañido metálico que nos acompañaba. Dúas longas ringleiras de bancadas perfilaban a parte alta da rúa, nelas bulían menestrais nas máis diversas labores, bruñindo e retorcendo os máis variados metais. Ao chegar a altura delas o noso cortexo apartouse con sumiso silencio. Sen deixar de traballar, unha das menestrais alzou a voz por riba do fragor: Quen sodes? De onde vides? Que buscades? Tres preguntas distintas en apariencia pero que para o pobo arraino eran facianas da mesma razón. Titubei entre contestar directamente ou cederlle o protagonismo a Malatesta e a súa benaventurada candidez. O índice dunha das menestrais sinalándome disipou todas as miñas dúbidas. Con inesperada seguridade as palabras brotaron espontáneas sendo incapaz de agochar nada ao seu escrutinio. O relato desbordante de amor polo meu abnegado pobo foi escoitado nun respetuoso silencio ao parar as menestrais coas súas tarefas. Quizás a atmósfera de momento relevante para historia que se respiraba foi a culpable do meu redobrado cariño á verdade. As menestrais e o resto da multitude presente parecía satisfeita coas miñas respostas cando unha delas, a máis lonxeva, confesounos que o seu fillo integraba a primeira diáspora que conformou xermolo do pobo arraiano. Cando pronunciou o nome do seu vástago, Malatesta caeu de xeonllos e comenzou a balbucear. A anciana menestral rápidamente decatouse de que compartían algo máis que un cabelo bermello coma o sol do oeste e foi presta a fundirse nun ovacionado abrazo co seu neto. Malatesta conmocionado porque a vida que tanto o golpeara hurtándolle a súa familia permitíalle recuperar a un ser querido e imaxinado polos nostálxicos relatos que o seu pai lle contara da súa até agora descoñecida avoa. Arúspice, así chamaban a súa avoa, sen deixar de enxugar as bágoas do seu neto exclamou en voz alta e imperiosa unhas palabras incomprensibles nun primeiro momento. Ao instante de escoitar a orde de Arúspice a multitude dispersouse no que ao principio parecía un caótico bulicio pero que en seguida tornouse nuns ordenados preparativos para unha festa conmemorativa. O ágape preparouse co frenesí de quen leva anos de abstinencia pero lembra con exactitude meridiana os elementos esenciais dun festexo desta índole.
O día tíñame reservada unha sorpresa extra. Se a obertura do día foi de Ochamán e logo o primeiro movemento ao compás de Malatesta, o presto finale levaba o meu nome. No medio da festa pregunteille ás menestrais porque me sinalaran a min como voceira da miña xente. Como resposta leváronme até un vello telescopio enmarcándome unha posición na bóveda celeste na que se podía apreciar a forma dun rostro e afirmaron con total seguridade que ese rostro era o meu. Eu era a escollida pola profecía para o advenimento dun mundo no que a humanidade deixe de vagar pola terra e renaza unha sociedade humanista. A pesares das bebidas espirituosas coas que brindamos polo feliz encontro segue o meu alterego debatíndose entre o orgullo enchido por ser a escollida polos ceos e orgullo lacerado porque o meu rostro se asemelle a esa caricatura estelar. Pero agora só pido aos ceos que mañá sexa festivo ou que me trague a terra até que desaparezan os efluvios deste maldito brevaxe que elas beben como se fora auga.
