MILANA BONITA
Cando estaba a piques de rematar a adolescencia, o meu pai foi traballar a Asturias e a miña nai marchou con el alá. Viaxaron logo do Aninovo e para a mañá de Reis deixaron un paquete cunha bata de andar por casa. Era bonita, con flores de fío bordadas nas solapas, mais para min foi tan triste abrir o agasallo na súa ausencia, que aínda hoxe é o día que non uso bata, só unha chaqueta de lá por riba do pixama.
Lembrei esta historia nos albores deste 2021, cando un compañeiro me contou sorprendido que a súa tía, xa ben entrada en anos, pasara o 6 de xaneiro moi triste porque a veciña lle dera un frasquiño de perfume á súa irma, enferma de alzheimer, e non a ela, que tamén era amiga súa. El preguntábase como pode ser que a idade nos torne de novo crianzas que collen unha perrencha polos xoguetes dos Reis Magos, mais axiña coincidimos en que o problema non era ficar sen agasallo senón sentir lonxe a quen che importa, igual que eu o día da bata.
Pódese vivir sen unha colonia pero non sen afectos, sexas bebé, moza, adulta ou nonaxenaria. Por iso doe no peito pensar no tempo que vén, que cheira a tristeza envolta en bata. Toca, non queda outra, quedarnos na casa e volver a intensificar a falta de contactos. Ficar sen abrazarmos, sen organizar unha quedada cun feixe de amizades, ou sen probar novos beizos nos que mergullarnos. As pandemias non casan ben cos sentimentos. Porén, malia o drama, segue a poñerse o foco nas consecuencias que o virus terá para a economía mundial, e non nesta borrasca que abafa o peito como a lá grosa.
O benestar emocional foi o gran esquecido sempre. Sempre se lles deu máis importancia as doenzas físicas que as mentais. Se alguén torce un pé corre a Traumatoloxía, pero cando a tristura fai que lle custe un mundo levantarse ou que ande todo o día en pixama, soe adiarse a decisión de consultar a especialistas en psicoloxía ou a psiquiatras.
E van facer moita falta. É vital que coa análise do drama devastador da morte, ou das secuelas na capacidade pulmonar e cardíaca que o virus vai deixar nos corpos, se poña o foco en paliar as consecuencias, individuais e tamén sociais, que nos vai deixar esta tristura colectiva. Urxe esixir que a imprescindíbel aposta polos servizos públicos inclúa o reforzo das especialidades psicolóxicas e psiquiátricas en centros de saúde e educativos. Investir en especialistas que poidan paliar o impacto dos meses que están pasando as crianzas sen o contacto natural con outras nenas, con outros nenos. Da mocidade que se marcha, de xeito irrecuperábel, en cada día perdido sen bicos, sen olladas prendidas en bocas abertas de par en par ao sorriso, sen ataques de risa que fan caer a rolos cunha amiga do sofá. Especialistas que atendan en todas esas residencias que, faltas de visitas, amorean batas de lá triste e ausencias de colonias. “Xa chegarades á nosa idade”, escoitamos na casa mil veces, mais nunca pensamos que facelo podería tornarse en drama.
Quen pensaba que a vellez, que mañá mesmo será a nosa, puidese morrer tan soa? Que o inxusto reparto das riquezas, a escravitude do capitalismo, as diferenzas entre territorios, o egoísmo individual ou non sei exactamente cal dos tantos virus que desde hai tempo nos asolan puidesen ser tal que un home morrese de frío na Cañada Real?
O tempo vén falto de calor e teremos que ser quen de loitar por desprendernos desa tristura que temos tan a rentes da pel como unha bata.