Atravesando mortefria
(Este fragmento do diario de Senlúa Arraiana foi recuperado e adiantado ao noso tempo por Cristóbal López, fiel camarada do avó da futura líder da resistencia arraiana).
Chámome Senlúa e son membro da resistencia arraiana. Perdoade que leve días sen escribir no diario. As longas xornadas de viaxe déixanme exhausta e ademais desde que nos adentramos na zona máis escura de Mortefría decidimos viaxar coa luz que reflicten os fragmentos da extinta lúa, un feble luar que eu aproveitaba para escribir e agora guía os nosos pasos. Despois de tantos días en perpetua escuridade os nosos ollos afelináronse e só nos treitos con maior dificultade activamos as dinamos dos ciclosolares. Os focos alimentados polas dinamos permiten unha boa visión pero son un esforzo extra para as nosas pernas cansas.
Hoxe decidimos tomarnos unha xornada de descanso na travesía e aproveitar que estamos ao carón das ruínas dunha gran cidade para facer un rastrexo de víveres. Non é doado atopar alimentos en bo estado pero a fortuna só sorrí a quen acude ao seu encobtro. Os soterrados das casas illadas soen ter o número premiado e atoparnos neles con enlatados aproveitables. Nas cidades hai que peitear os supermercados con bodegas pero moitos xa foron saqueados incluso antes da detonación da lúa. Despois da devastación moi poucos sobreviviron e sobraban alimentos, pero así como a Terra foi expoñendo a zona escura ao devastador sol só os enlatados agochados a bo recado permaneceron comestibles.
Non. Non me esquezo de contarvos o motivo da algarabía que interrumpiu a última entrada no diario. A excitación dos meus compañeiros estaba motivada polo descubrimento dun arsenal con munición aproveitable nos soterrados do edificio onde nos atopabamos descansando. Hai moitos anos que o noso pobo renunciara a portar armas de fogo. As condicións climáticas extremas deixaban inservible a munición pero ademais para un pobo que camiña en soidade non ten máis que os seus propios pantasmas nos que facer puntería. O noso pobo converteu esta caristía nun fervoroso pacifismo raiando a relixiosidade. No noso forzado pacifismo só blandimos armas blancas usadas meramente como ferramentas.
A sorte de acudir tarde ao soterrado fíxome decatarme de que en medio do alborozo da nosa escolta atopábase Malatesta aterrado no medio do abismo que se lle abría ante herexía pacifista. Borrei da miña faciana calquera signo de ledicia polo descubremento e contive a herética algarabía intentando así rescatar ao meu fanático pacifista do insondable hermetismo onde se refuxiara.
Unha vez que a serenidade e o silencio volveron a estar presentes musité o estribillo dunha vella tonada infantil mentres lentamente me achegaba ao meu antigo compañeiro da infancia. Sobre a punta dos meus pes collino polos hombreiros e fiquei a mirada nel ata que a miña melodía de Hamelín trouxonolo de volta. Cando os seus ollos restableceron contacto coa súa contorna o resto beleirara con insospeitada axilidade o compartimento agochando o arsenal nun recuncho do pasillo.
O seu insistente balbuceo: “non, non podemos, será a nosa perdición, non…” non me deixo lugar a dúbida, Malatesta afundiríase coas súas férreas conviccións antes que renunciar a elas.
Na urdidumbre do engano non tecin fios que me ataran afectivamente. A miña determinación só recoñece á rectilínea como tránsito para o pobo arraiano. Os azos afectivos non serán unha distracción como fun eu mesma para a miña nai, nin deixarei que a nostalxia que tanto turbou ao meu avó nos marque a derrota nunha eterna geodésica e menos caer na arañeira da melancolía. Como detestaba ese permanente desapego da realidade no que finou a miña avoa.
Nesa inquebrable recta cara a conquista do paradiso perdido as armas atopadas foron distribuídas e agochadas entre o resto dos membros da expedición, mantendo así aparentemente inmaculada a bandeira pacifista enarbolada por Malatesta.
O futuro xulgará as miña acción pero non será quen de cuestionar a miña determinación. A miña fe na forza da determinación non é froita da árbore da ignorancia. Cantos muros desplomaron os activistas ecoloxistas con moi poucas mans pero co poderoso músculo da determinación afianzada na verdade. Mentres o tictac da conta atrás ecoaba non desfaleceron pero non houbo trompetas que derruaran as murallas da cobiza que aniñaba naquela decrépita sociedade. Todos aqueles adoradores do individualismo toparon de bruces coa verdade que se negaban a admitir, só cando está tomou forma de cadalso acadou ser protagonista da súa realidade. Os seus pecados foron expiados polo planeta, a vida entregada como penitencia, a vida masacrada como estigma imborrable para os supervivintes.
No noso mundo a realidade camiña da man da verdade polo filo da guadaña. Un despiadado verdugo para quen lle da as costas á verdade.
Teño fe na determinación do meu pobo por conquistar o futuro e cobrarnos a débeda co vestixio do pasado pero cuán inquebrantable voltase a miña fe cando a correlación de forzas co o enemigo resúltanos favorable. Por iso a miña determinación quere ter un capitán de artillería que lle poña o acento ás palabras que non entendan os nosos enemigos.
Cantas ilusións de reencontrarme con Malatesta albergaba ao comezo desta travesía pero que angostos é o camiño. Non hai cabida na miña mochila para ilusións superfluas, só é cuestión de tempo que o abismo ábrase de novo para Malatesta e teño que estar preparada para cortar a cordada que nos une evitando que nos arrastre a todos.
Comecei este diario co afán de deixar constancia do devenir do meu pobo, do seu asalto ao ceo e non para resaltar os avatares da miña vida persoal. Pero o certo é que plasmar aquí as miñas inquedanzas axúdame a manter a cordura. Necesito saír e ver os fragmentos da lúa, entornar os ollos e recompoñer á raíña da noite alumbrándome o camiño que xunta o pasado co futuro para otorgarnos un presente sen capitulacións.