Décimo fragmento do diario de Senlúa Arraiana

Fragmento 10 senlúa arraiana

ESCOITANDO A HERBA MEDRAR

Cristóbal López A Nova Peneira
Cristóbal López Pazo | Comuneiro dos montes de Tameiga, militante de anticapitalistas, ecoloxista en acción e veciño constituínte da asemblea veciñal gañaMós
(Este décimo fragmento do diario de Senlúa Arraiana foi recuperado e adiantado ao noso tempo por Noitepedralonga, fiel camarada do avó da futura líder da resistencia arraiana)

Chámome Senlúa é son punta de lanza da resistencia arraiana.  Mañá pondrémonnos en marcha cara o cuartel xeral no fronte.  Case dúas semanas levamos nesta aldea, Malaterra. Hai un par de días que Gataparda está en condicións de viaxar pero Prusiana que tanto me atosigou para partir o antes posible demorou a saída para despachar cos restos dunha columna rebelde acosada por dous pelotóns de avespas que rematou acubillándose nas barbacanas da aldea. Os disparos alertaron aos nosos sentinelas e rapidamente formamos un continxente que rexeitou en cuestión de horas o ataque das avespas obrigándoas a fuxir malparadas do envite. Na refrega puiden observarse ás milicias campesiñas en acción, desde logo saben moverse prestas cando defenden o seu. 

A contenda sacounos abruptamente do letargo no que nos sumíramos os últimos días. Facerlle compañía a Gataparda na súa convalecencia e intimar cos paisanos que conformaban as voces máis autorizadas do clan, ocupábanme as horas do día e de parte da noite sen máis sobresalto que ver sucederse os días. 

Foi doado domar as miña inquietude e manterme horas e horas á cabeceira da cama de Gataparda coidando dela. Sempre nos profesamos unha mutua simpatía quizás recatada polas circunstancias pasadas pero que agora enardecía día tras día, en cada conversa, en cada risa compartida, en cada cruce de miradas. 

Estábamos aloxados na mesma granxa na que estaba atendida a nosa amiga. Boaventura, a filla maior da familia granxeira encargábase de mudar as vendas e preparar os apósitos coas plantas medicinas que ela mesma recoletaba. Para iso contaba coa axuda de Malatesta quen trabara amizade con ela case a primeira vista. O determinismo a veces xoga cun as na manga. Eran almas xemelgas, entre os dous acaparaban toda a candidez do xénero humano. A familia de Boaventura non era inmune ao aura que emanaba da parella e acolleron a Malatesta coma un dos seus o que facilitou a miña encomenda de crear alerces con esta comunidade agrícola. Doado foi intimar con eles e sentarnos á mesa do clan sendo tratada como ese parente que volve da capital é que en canto se lle pase o snobismo capitalino volverá a ter o status “dun dos nosos”. O clan abrangue a todas ás persoas que vivan na aldea e traballen as terras comunais sexan ou non oriundos de Malaterra ou parentes da súa xente. 

Entrevisteime en moitas ocasións cos membros do Consello Permanente da aldea e sen necesidade de subterfuxios foron contándome sen disimular certo orgullo todo o relativo ao seu pobo: como repartían equitativamente as tarefas, como distribuían proporcionalmente os froitos da terra, como tanto homes e mulleres contribuían en paridade nas labores e mesmo na formación das milicias cando era necesario defenderse, como todo era propiedade da Comunidade e era xestionado de xeito asembleario. A sintonía era evidente cando en ocasións chegabamos a rematarnos as explicacións mutuamente ante a gran similitude entre os nosos pobos. As conversas derivaban en insustanciais confidencias de índole persoal cando me acompañaba Malatesta, todos querían adulalo como se fora o fillo predilecto de todo o clan. Así que os últimos días prefería a miudo esquivar a súa compaña, tampouco é que Boaventura deixara moito que compartir pero o certo é que todas as mañás achegábase ata nós para interesarse polo estado de Gataparda e sempre solícito a calquera indicación miña. Non me preocupaba Malatesta, el viaxa polo raíl das súas conviccións. O que si me preocupaba era sonsacar ao clan cal era a súa relación coas menestrais, se a súa sumisión aparente era certa ou só unha máscara de cortesía campesiña. 

Outra preocupación non menor era manter a raia a Prusiana. Por moito que o intentara, ela era incapaz de agochar o seu enoxo polo trato amistoso que nos dispensada a nós os malaterreños mentres que a ela sufría a aspereza do seu desprezo. Os primeiros días tratou de cercenar a nosa integración no clan lugareño convidándonos a participar nas súas tarefas de inspección e control como representante da autoridade da capital. Reclamábame constantemente para que a acompañara pero coa escusa de coidar de Gataparda fun rexeitando os seus convites agás algún almorzo ocasional para non forzar a situación. Pensaba que era unha cuestión meramente persoal froito da inmadurez de Prusiana pero cando deuse conta da nosa estreita relación cos malaterreños comezou os preparativos para reanudar a nosa viaxe sen miramentos cos convalecentes. A escaramuza cos batallóns de castigo da Colmea facilitounos uns días extra na aldea pero en canto se restabreceu a situación a inquisitiva menestral non cedeu no seu empeño en cortar as relacións entre os malaterreños e nós. Non o vai a acadar tan doadamente como se pensa, nunca renunciaría a seguridade da compañía de Gataparda pero Malatesta será moito máis útil como embaixador arraiano permanecendo aquí. 

Deixei isto para o final porque avergóñame confesar a miña torpeza. Veño da asemblea semanal dos malaterranos coas orellas bermellas e a cabeza gacha. A miña participación en dita asemblea debía limitarse a despedirme do clan pero a miña frustración por non ter sido capaz que ninguén do Consello falara abertamente da ditadura branda das menestrais fixo que me precipitara. Non fora capaz de arrincarlles nin unha soa crítica cando era evidente que os malaterreños soportaban a regañadentes o dominio da capital e nesta asemblea en véspera de reemprender a marcha non puiden controlar o cerco dos dentes e de xeito case groseiro insistín e insistín en sacarlles un pronunciamento obsesionada con acadar un acordo entre os nosos pobos ás costas das menestrais. Deixáronme falar nun silencio cortante e cando por fin calei a anciá do Consello ergueuse e con mirada severa espetoume: “Cando chegue o día falaremos pero mentres se unha digna filla do teu pobo e déixanos seguir escoitando a herba medrar”. Coma sempre atopei consolo mirando baixo o luar as vellas fotos que a miña avoa atesouraba entre as follas do seu diario. Inaudito que despois de tanto tempo manoseándoas, decatarme xusto hoxe que había dúas fotos pegadas quedando unha delas oculta. O achado foi o mellor antídoto a miña desazón. Unha foto, na que aínda se aprecian os rostros, da veciñanza comuneira da antiga parroquia da miña familia defendendo os seu montes comunais. Claro que si, claro que son unha digna filla do meu pobo. A estirpe de loitadoras polo ben común non se extinguirá.