Décimo sexto fragmento do diario de Senlúa Arraiana

TRAS O COELLO BRANCO 

Chámame Senlúa é son punta de lanza da resistencia arraiana. O ser humano é un capricho, un xogo cruel da natureza. A vida non se burla dos humanos pero tampouco se ocupa máis deles que dos bermes. A falta de sentido da vida nos seres humanos é tan nula como nos bermes pero o home ten a capacidade de intentar buscar ese sentido. Sobre esa búsqueda se sustenta a humanidade e hoxe esperteime coa necesidade de buscar, de perderme no bullicio da cidade na procura dun saber superior ignoto. O coñecemento ten un valor inconmensurable pero unha sociedade necia que confundía valor e prezo abocounos ao desastre planetario.

Sen agardar a que os primeiros raios do sol caldearan as empedradas rúas da cidade apresteime a recorrelas para ser testigo de excepción do despertar de Anatolia. Necesitaba emprender a búsqueda ávida do saber atesourado dentro das murallas desta cidade, necesitaba paladear con fruición diletante o arcano coñecemento desta xente. Un chivato toca a rebato na miña cabeza desde que coñecin aos anatolianos. A súa impertérrita serenidade ante a rendición e ocupación da súa cidade ou a súa impavida actitude ante as tropas enemigas non podían ser froito dunha intempestiva epifanía colectiva, había algo espinal pero insondable en todo aquilo. 

Pronto decateime que o meu vagar polas rúas acompañada do eco das miñas pisadas non era o azaroso que pretendía. O sol xa reverberaba na faciana principal do gran mercado cando adentreime na praza que o aloxaba. O bullicio que escoitara onte convertírase nunha melodía de Hamelín que ecoaba na miña cabeza. Entretivenme uns intres diante dos tenderetes de fruslerias que orillaban unha porta principal traspasada constantemente por un formigueante regueiro multicor de fornecedores portando canastras. De súpeto apropiouse de min o desexo de misturame cos fornecedores e deixarme levar polo regueiro ao interior do mercado. Nunha apartada ala do segundo andar esvanecéronse os porteadores que me precedían e rematei abafada diante dunha bancada de retortos tubérculos baixo un letereiro que rezaba: O oráculo de Delfos.

Sobresaltoume unha gutural voz que procedía dun home alto e fornido ataviado cunha escura vestidura talar rematada nunha arcana capucha. – Fai un alto na túa búsqueda para darte a oportunidade de atopar, querida afillada -, aquela voz activou coma un resorte a miña memoria e lembreime de que a figura imponente que me falaba non era a primeira vez que se me aparecía. Onte, na visita ao mercado, estivera rondando ao redor nosa e por uns intres contemplara intrigada a gracil axilidade coa que fluía entre o xentío, como se a multitude concurrente se apartara facilitando o seu pasar nun xesto de recoñecemento imperceptible.

-Afillada?- balbucei mentres intentaba escudriñar aquel pálido semblante semioculto pola capucha. Aínda agora sinto os meus pensamentos arremolinados na voraxine que provocaron as confesións de Puxeiros Roxo, así se facía chamar o macilento ancián. 

-Afillada, si querida Senlúa- cun aceno convidoume a seguilo até un recuncho ao fondo do pasadizo onde uns escuros cortinóns eran custodios da privacidade. No pequeno reservado, tras cerciorarse de que ninguén dera conta de nós, o vello descubriu a súa rubicunda cabeza e obsequioume cun sorriso tan xeneroso que relegaba ao esquecemento unha faciana marcada polo tempo e as privacións dunha atribulada vida. 

– Si querida, ti es a miña afillada- voltou a aseverar como preámbulo a súa disertación. O Roxo coñeciame porque fora amigo do meu finado pai. De feito era un parente lonxano, o curmán máis pequeno da miña avoa. Despois do desastre climático él máis o meu pai lideraron un movemento de activistas ecosociais, Os Puxeiros, con moita influencia entre os supervivintes. O seu propósito era mancomunar os medios de producción para non incurrir nos erros do pasado e desterrar a lacra da acaparación e especulación. “A colmea das iguais” chamáronlle. Durante os primeiros anos a ilusión rozou o ceo e o entusiasmo disolvía as trabas de forxar un novo mundo a partir dos restos dunha sociedade mutilada por séculos de mercantilismo. 

Pero a sombra do entusiasmo medrou o leviatán. Desde que se embarcaron na tarefa de tecer unha nova comunidade sempre recelaron dos vestixios do antigo poder que conservaron os mandos militares que sobrevivieron ao desastre. Non podían enfrentarse a eles sen evitar unha cruenta guerra civil así que confiaron en ir asimilando aquela vella estrutura xerarquica. Pero os designios do destino foron outros e pronto se constituiron como un poder na sombra sen ningunha intención de integrarse na comunidade como iguais e renunciar aos seus privilexios. Os primeiros anos desenvolveronse nun clima de colaboración fría pero efectiva entre a incipiente comunidade e o estamento militar. A súa colaboración era imprescindible para paliar as penurias daqueles días, xa que o único centro refuxio da rede “O día despois” que non foi derruido pola hecatombe estaba en posesión dos destacamentos militares alí acuartelados. Todos os alimentos, ferramenta, maquinaria e armamento alí almacenado era celosamente xestionado por eles. As desavenencias xurdiron no instante en que a comunidade cuestionou as prebendas dos militares adoptando medidas para acotalas. Unha tras outra eran frenadas ditas medidas polo mando militar xustifícandose na excepcionalidade do momento. As súas palabras sempre ían acompañadas dunha demostración de forza para os máis recios e dun mercadeo de vontades daqueles a quen o xusto racionamiento dos alimentos non satisfacía o seu ego. A pinza completouse coa aparición da Igrexa da Expiación, os seus fanáticos prosélitos medraron acubillados tras os militares, quen os usaron como azote contra os activistas comunitarios máis destacados. No interesado contubernio os militares déronlle pábulo ao credo da expiación axudando a espallar a súas máximas sobre o obrigado sufrimento terrenal como ofrenda para o desagravio aos dioses. Non tardaron en sinalar ao milenarismo humanista como unha nova ofensa aos dioses e a propalar no seu exterminio estaba a redención.

As fauces do pasado foron desmenbrando a comunidade e escurecendo o esplendor do rexurdimento humanista. Todos os asentamentos comunitarios convertíronse un tras outro en meras colonias rexentadas pola casta militar e adoctrinadas no credo da expiación. 

O meu pai non caeu na deseparanza incluso naqueles días que todo o construido con tanto esforzo se desmoronaba. Xuntounos a todos e arengounos cuna das súas citas preferidas:“A loita pola xustiza social non é un xogo rematado, senon un combate permanente nunha historia aberta e indecisa”. Decidiron entón emprender o éxodo cara a Raia do Oeste atravesando Mortefría e fundar unha nova comunidade. Así naceu o pobo arraiano, custodio dun compromiso co futuro no seu errar polo deserto.

O vello fixo unha parada na súa narración e temín quedarme sen saber o final do meu pai. Déuse conta da miña aprehensión e sen máis dilación reanudou a historia. Sabían que non ían deixalos fuxir, así que o meu pai sacrificouse quedándo para atraer a atención sobre el e darlle unha oportunidade ao resto. A estrataxema surtiu efecto, toda atención dos militares centrouse nel e mentres a súa xente se alonxaba do terror, el era axusticiado ao sol do leste. O Roxo xunto cos poucos que se quedaran co meu pai sobreviviron entre as sombras. 

Unha vez que desapareceron os puxeiros unha histeria muda dominou a desnortada comunidade. Os propios altos mandos militares víronse arrastrados pola voráxine e defenestrados un tras outro por impíos. O sono dexenerou no peor dos pesadelos convertíndose a colmea no oitavo inferno.