Ás veces penso que a transición española é como unha canción dos Beatles, que á maioría lle gusta, a todo o mundo lle soa e sabemos que ten a súa importancia histórica aínda que non a coñecemos a fondo porque non temos nin papa de inglés. Só sabemos un par de frases que berrar cando McCartney se alía cos Rolling para botar por terra a investigación sobre a corrupción do monarca ou o referendo sobre a forma do Estado. Aí salta o coro para cantaruxar o de sempre: A monarquía elixiuna o pobo español no referendo da Constitución, a transición foi modélica,e JuanCar salvounos do 23-F porque é moi campechano…We all live in a yellow submarine, yellow submarine, yellow submarine…
Quen se atreve a cuestionar Os Beatles? Os Beatles son como a Biblia pero en vez de Eva está Yoko Ono. E a transición é aínda mellor, porque como a fixeron só homes ten moito máis porvir que Adán no Paraíso ou Lennon en Abbey Road. E sen versións. Por iso, ningún español/a de ben vaille prestar atención a ese regueifeiro de Errejón que hai uns días subiu ao palco do Parlamento Español para botar toda a estrofa e falar dun home –in the town where I was born– que lle contou daquel tempo en que navegaba cara a un destino mellor cos seus amigos a bordo.
Como puideron algúns esquecer esa canción?
Hai grupos que por moitos bolos que fagan non deixan de desafinar. E téñennos que rechiar. Como o PSOE, que impediu por terceira vez investigar os delitos do rei emérito, xuntando o seu voto á ultradereita e ao partido fundado por ministros franquistas. Como a Xunta de Galicia, que segue convertendo a illa de San Simón en parque de atraccións. Como o Estado español, que mantivo ata a morte as condecoracións recibidas por policías torturadores, non só na ditadura senón tamén na democracia pola que loitaban as persoas ás que, colgadas polos pés, mallaban na DGS.
Pareceranlles cancións vellas pero son tres hits do último mes. Só tres, entre ducias de notas discordantes na partitura dunha democracia sen ritmo. A propia monarquía é disonante porque torpedea o principio básico de que todos, todas, somos iguais ante a lei. Un non pode chegar a xefe de Estado por nacer dunha determinada muller. Só Elvis é o rei. Pero se ademais, un monarca usa a coroa que lle deu un ditador para atentar contra o ordenamento xurídico que rexe no seu reino, deixa de estar en sintonía co pobo, e non é democracia digna de tal nome a que o ampara. A el ou a Billy el Niño, a quen nin morto lle retiraron as medallas. Nun malabarismo político, indigno da memoria das vítimas, os partidos que conforman o goberno estatal dixéronse a si mesmos que estaría ben quitarllas, pero sen tocarllas. Logo de tantos anos. Mentres, o goberno galego segue a mofarse das persoas represaliadas e das súas familias, ao consentir, por sexto ano consecutivo, que un campo de concentración acolla un campamento pirata na procura dun tesouro. Que cantada.
Imos seguir coreando mentres McCartney desafina? Igual se mudamos o estribillo deixaran de dar por feito que o damos por bo. Polo mantemento do repertorio da memoria que non sexa. Quizais así, logo de corenta anos, deixe a nosa democracia de dar a nota. Imagine?
