Décimo Noveno fragmento do diario de Senlúa Arraiana

A ÁRBORE DE PEDRA

As reservas de auga esgotáranse onte e xa se notaba a extenuación no arrastrar dos pés da maioría dos integrantes da expedición. Levaba un bo rato intentando conxurar os meus pensamentos máis agoreros cando atopeime de bruces coa árbore de pedra. O meu berro tardo en abrirse paso pola miña reseca gorxa. A saber que criaturas da sequedade habitan alí. 

Agardei uns intres a que se achegaran todas a cabeceira da caravana e cun hilo de voz anunciei ao resto que a poucas millas atoparíamos auga, que detrás dos outeiros estaba o noso oasis. Reparei nas caras de incredulidade así que apresureime a explicarllo. A árbore de pedra aparecía no informe da patrulla reseñado como un sinal de bo augurio, xa que ao día seguinte atoparon uns manancias que dotaban de auga a unha pequena poza creando unha illa de verdor.

Todo estaba perfectamente descrito con detalle no informe. Fixen unha anotación mental de solicitarlle a Prusiana unha mención para o descoñecido tenente. 

Calquera dúbida que albergara o grupo sobre o meu relato disipouse ao instante de escoitar a voz de Gataparda, -arreando que quero bañarme antes de tomar o té. 

Quedeime uns intres contemplando aquel pétreo capricho da natureza e logo avivei o paso para alcanzar ao resto que camiñaban con recobrados folgos. Non tardamos en chegar ao oasis e menos en mergullarnos na poza. Foi como a vida se abrira paso a través de nós, a sensación de xeito foi tan intensa que máis dunha tivo que conter as bágoas. Durante uns minutos dimos renda solta ao noso regocixo participando en xogos acuáticos máis propios de preadolescentes que dunhas veteranas milicianas. 

Cando a madurez pareceu que volvía a imperar propuxen xantar algo e achegarnos ao poboado, segundo o informe atopábase moi preto do manancial. Levabamos un rato largo camiñando cara o poboado cando atopamos un muro de pedra. Estrañoume que no informe non se mencionara o muro, máis coa extensión que parecía ter, non se divisaba nin o principio nin o fin. Pero o informe estaba cheo de incoherencias, como feito a retazos inconexos despois de que atoparan o oasis. 

O muro parecía a barbacana defensiva dunha cidade. Non era máis alto que unha persoa nin máis ancho que un paso longo. Podíamos saltalo doadamente pero nembargantes todas preferimos atravesalo por un angosto buraco que casualmente había nel moi preto onde estábamos. 

Foi como atravesar un muro que separaba dous mundos. Parecía que penetraramos noutra dimensión na que eramos marionetas do noso destino. Seguimos avanzando nun sepulcral silencio e moi despacio, como se a cada paso tiveramos que facer un esforzo para garantir o equilibrio dos nosos corpos. 

Canto máis avanzabamos máis forte era a miña sensación de deja vu que anulaba totalmente a miña vontade, como se o meu propio destino se autonomizara e deixara de contar conmigo. Non sei canto tempo levaríamos andando cando da nada apareceuse Hocus Pocus como se estivera alí desde o principio dos tempos. Un aceno asomou na súa impertérrita faciana. Non sei a que distancia estaba Gataparda pero Hocus Pocus extirou o seu brazo, tomou a súa cara coa man, alumiñouna e mirándoa cariacontecida pronunciou o nome de Gataparda co cariño incombustible dunha avoa. De súpeto acortouse toda a distancia que nos separaba. Perdín grotescamente o equilibrio e as pálpebras pesabanme horrores pero puiden ver unha horda de sombras que xurdían detrás de Hocus Pocus. 

Esperteime aturdida, intentei incorporarme do xergón onde estaba postrada pero foi como se alguén xogara aos bolos coa miña cachola. Non entendía nada do que estaba sucedendo e me estaba deslizando sen remisión a un ataque de nervios. Unha inesperada voz acudiu ao meu auxilio, aferreime tanto a ela que tardei uns intres en abrir os ollos ante o temor de que non fora máis que unha creación do meu delirio. Avicena, alí estaba en fronte miña apaciguando os meus demonios co seu sorriso. Alarguei o brazo hacía el, Avicena estreitou a miña man pensando que quería saudarlle pero realmente só quería comprobar que era de carne e oso. Entregoume unha cunca cun líquido viscoso dun cheiro nauseabundo e conminoume a bebelo a sorbos. -É un reconstituiente e anulará os efectos da droga, bebeo despacio, moi despacio-, ignorei a súa recomendación, aquilo só había un xeito de bebelo, dun trago.  

-Drogas? Qué drogas?- preguntei unha vez apurado o maldito brevaxe. Ía continuar o meu interrogatorio cando unha impúdica sinfonía de borborigmos manou do meu estómago. -Advertinche que o beberas despacio-, pero a súa cara reflictía que estaba divirtiéndose coa situación. 

Non tivo compasión algunha e ficou alí mal disimulando as súas ostentoreas gargalladas tapando a boca coa man mentres o rubor incendiaba a miña faciana. Non me atrevín a falar até que acougou a miña fanfarria estomacal. -A qué te referías con drogas? – o brevaxe surtía efecto e notaba a mente despexada. 

O manacial estaba contaminado cunha substancia alucinóxena. Así evitaban visitas indeseables ao poboado. -Todos os intrusos se obcecan por entrar por ese ridículo buraco e rematan de xeonllos ante Hocus Pocus-, coa miña mirada deixeille claro que non compartía o ton festivo da súa explicación. 

-Nunca volverei a crer na maxia,  e non cho perdonarei xamáis, Avicena, endexmáis! – sentenciei torcendo o xesto para darlle carga dramática pero observando polo rabillo do ollo se Avicena entendía a ironía. Entre gargalladas respostoume con otra imitación -arraianos, equivoqueime, o sinto moito , non volverá a ocurrir-,  impostando a perfección unha voz de calaveira. 

Para cando viñeron a buscarme para a cea, xa estaba completamente resposta,  incluso pletórica de enerxías senón fora porque confiaba en Avicena, diría que aquel brevaxe tiña algo máis que vitaminas.  

Avicena e Gataparda fíxeronme acenos coa man indicándome que me gardaban un sitio ao seu carón. Xunteime a eles naquel enorme corro. Todo o poboado sentado no chan, homes e mulleres, miudos e anciáns. No medio do corro un grupo de xoves encargábase de preparar as viandas sobre as brasas. Tras unha rápida inspección ocular tranquiliceime, todo era a base de verduras e froita. Había ánforas cun licor doce e suave, semellante ao augamel pero eu non tiña o corpo para outra, así que servinme das xarras de zumo dos miudos. Naquel lugar calquera líquido menos auga. 

Todo o mundo compartía a ledicia do momento. Os Puxeiros por atopar ao seu principal gurú ideolóxico, Gataparda por estar coa súa avoa, Hocus Pocus polo dobre reencontró. Os membros da nosa escolta estiveran fanfarroneando a ver quen tomaba máis brevaxe e agora estaban máis sobrescitadas que nadie. Logo terei unhas palabras con Avicena polas súas vitaminas especiais. 

E a xentiña do poboado era feliz porque así vivían eles, felices e en plena armonía coa natureza.