Trixésimo noveno fragmento do diario de Senlúa Arraiana

Deconstruindo á heroína

Non son Senlúa. Son Malandrea, filla da Portela, sen máis. Non son tan pretenciosa como para autonoemearme lideresa da resistencia.

Senlúa está abatida pola morte de Gataparda e pedíume que escribira eu a historia de como acadamos que os fillos do pantano nos axudaran a rematar con Arévalefica.

Ides ter que desculpar o meu estilo lacónico e sucinto de contarvos o sucedido. Non teño a recalcitrante linguaxe florida e alambicada de Senlúa. Pero bueno, ela coa súa condescendencia habitual díxome que faga o que poida.

Hai agora 278 horas tivo lugar unha batalla preto de Sebastopol na que en medio da confusión creada por unha intempestiva tormenta de area separámonos do groso do noso batallón e perdímonos no deserto dos médanos. Cubríamos un flanco co noso blindado cando a tormenta imposibilitou o contacto visual co resto.

Bueno, comezo por aquí a historia porque así esixiumo a nosa lideresa porque podería remontarme as primeiras escaramuzas coas tropas de Arévalefica que non pasaron de ser eso simples escaramuzas. Facer un pouco de ruído e saír correndo antes de que o enemigo tan siquera apuntara as súas armas contra nós. Pero bueno quen son eu para cuestionar a táctica militar da difunta Gataparda.

Bueno, sigo coa historia. Intentamos afastarnos do centro da tormenta para ter mellor visión do que estaba sucedendo. Semellaba que caíramos nunha emboscada e non aturabamos non estar no centro do meollo. 

Estiven ollando os fragmentos anteriores do diario e xa sei que Gataparda  aproveitou a tormenta de area para liscar de alí con quen poido seguila, así que non nos queda resquemor por non ter atopado ao batallón.

Por certo, vaia tercer grao lle fixo Senlúa a Tirofixo. A traizón, o último que me esperaba da vella miliciana. Bueno, bueno, e a nosa lideresa, cando lle sae o xenio mellor non cruzarse no seu camiño.

Volvo a historia que ademais me da a min que os meus comentarios van ser pasto do típex de Senlúa en canto se recupere da súa agonía.

Descoñecíamos por onde fuxira Gataparda e a súa tropa así que no medio da confusión tiramos cara o río cumplindo a instrucción que tiñamo para agruparnos no caso de dispersarnos por calquera continxente. Hai que recoñecer que a desgarbada Gataparda era insoportablemente engreida e altanera, pero de táctica militar era unha enciclopedia andante. Imos botala de menos para rematar esta dichosa guerra.

Avanzamos con lentitude hacía os meandros de Afogabois cara o leste afastándonos necesariamente da tormenta para poder recargar as nosas case agotadas baterías. Non sabemos como, pero envolveunos de novo a tormenta e estivemos entrando e saindo de aquel vendaval de area sen un rumbo fixo, incapaces de orientarnos, ate que as baterías dixeron basta.

Fixemos noite no blindado varado na area, agardando que amainara a tormenta, e acordamos que ao mencer mentres recargaban as baterías varias compañeiras foramos explorar a zona e con sorte localizar o río. Veredes que, lonxe desa altivez de mando e ordeno de algunhas, eu fago partícipe ás camaradas milicianas das decisións.

Avanzamos co sol ás costas durante dez horas ate que por fin poidemos divisar o bosque de ribeira que circundaba o río. Nunca tiñamos estado nesta parte tan alta do río. O Afogabois remansaba formando unha gran chaira nunha especie de altiplano antes dos rápidos que lle daban sona.

Afastáramonos moito máis do que pensáramos. Aquela chaira pantanosa tiña unha aquel fascinante á vez que perigoso. A simple vista parecía unha paisaxe relicta, pero non tardamos en decatarnos do noso erro.

Adentrámonos no pantano buscando algo de alimento fresco. A burbulla de silencio que nos envolvía ao noso paso debería ternos alertado de que estábamos sendo asexados.

Non houbo tempo de reacción, con increíble sixilo e rapidez vímonos rodeados por un enxambre de lanzavenablos que non daban a equívoco a nosa situación de inferioridade. 

Depositar as armas no chan e levantar os brazos foi suficiente para non ser acribillado por aqueles dardos de punta tan aviesa. Comezaron a atarnos as mans para levarnos prisioneiros cando unha voz amistosa que sobresaiu sobre as outras pronunciou o meu nome.

Aquela voz soábame e en seguida decateime de quen era. Era Poboceibe, un antigo amigo da miña nai. Non vira desde que marchara da nosa comuna agraria moi descontento pola situación. Lembro que cando estaba coa miña nai sempre se queixaba do lento que se desenvolvían as comunas agrarias e das continuas concesións á camarilla militar que seguía detentado o poder. 

El e a súa failia se exiliaron ao pantano. Non foron os únicos, os fillos do pantano eran varios millerios de autoexcluidos sociais engrosados polos refuxiados fuxidos da Colmea. Vivían en clans autónomos, uns de costas aos outros, agás para repeler calquera intrusión no seu territorio.

Sobrevivir no pantano era unha tarefa reservada para os máis abigarrados. Aguerridos e armados coas súas precarias pero letais lanzasaetas eran irreductibles cando molibizaban as súas milicias. Os Fillos do pantano eran temidos ate pola propia xerarquía militar da Colmes que nin nos momentos de totalitarismo máis feroz se atreveron a colonizar aquel territorio indómito. 

Aínda que a interación entre os clans era mínima si que colaboraban para acoller aos disidentes que se refuxiaban no pantano ou cando a desgraza se cernía sobre algún deles. O seu pacto de apoio mutuo era a base da relación entre clans.

Poboceibe achegouse a min e abrazoume. En voz alta dirixiuse aos seus presentandome como filla da Portela. Toda aquela tropa comezou a axitar silenciosamente as súas mans sobre as súas cabezas. Logo, na asemblea na que aprobarían axudarnos a atopar ao batallón de Gataparda, decateime de que aquel xesto coas mans era un signo de aprobación e recoñecemento.

Un ano antes do alzamento militar houbo un ano de seca que afectou moito a agricultura desta zona. A miña nai convenceu ao consello da federación de comunas para enviar víveres aos Fillos do pantano. Antes da Colmea non eran tan numerosos, na súa maioria eran renegados da sociedade, pero moitos deles antigos camaradas nas loitas sociais e políticas antes da hecatombe.

Unha vez resolveron axudarnos puxémonos en marcha para reencontrarnos co noso blindado e comezar a búsqueda do batallón de Gataparda. 

Avanzamos cara o sur, augas abaixo do Afogabois, desplegando exploradores polos médanos. Coñecedores da zona como a palma da súa man non tardaron en atopar as nosas compañeiras en plena refriega co enemigo. Descoñecíamos a crítica situación na que se atopaba o nosobatallón, pero o fragor da batalla non era nada halagueño. Debíamos actuar sen demora. Así o entenderon os Fillos do pantano, case de xeito mecánico formaron catro falanxes e ao trote avanzaron separadas cara o lugar da batalla.

Non chegamos a tempo. Unha hora antes é as nosas compañeiras estarían aínda con vida. Descargamos a nosa frustración contra o resto da milicia enemiga atrapada e sorprendida no seno da duna. É posible que algún deles fixera aceno de rendirse, vano intento.

Agardade a que lea isto a nosa lideresa  e co seu moxigato cargo de concienza nos veña a recriminar a masacre. Que farta estou do seu buenismo, é tan inxenua como o seu pai. 

O lume se combate con lume, sempre!