O bo sempre chega, o malo sempre pasa. Non hai mal que cen anos dure nin tormenta que non delampe, e, nese tempo de transición anímica imos tentado facer o mellor que sabemos; resistir, persisitir e sobrevivir.
Din os especialistas no entendemento e estudo da mente humana que ó longo da nosas vidas imos enchendo un macuto cas nosas expreriencias e lembranzas e que cada unha das cousas que imos gardando condicionará a nosa forma de ser, o noso carácter.
Co paso das estacións o que un lembra non son máis ca pequenas muxicas que van e veñen cando lles peta; ás veces para aledarte o día, outras para perdelo sono e outras para non perdelo norte.
Supoño que o importante é conseguir o equilibrio entre o que foi, o que fomos, o que lembramos que fomos, o que lembramos do que foi e o que nos atapamos cada día que nos ergemos sobresaltados da cama pensando que chegamos tarde ó traballo ou que temos que repetir un exame do instituto.
Tamén temos lido e escoitado que as nosas lembrazas están ligadas a un cheiro, unha melodía ou unha imaxe, que, de súpeto nos trasnporta no tempo e nunha milésima de segundo nos atopamos sentados diante dun cativo que ten a nosa mesma mirada e que está a descubires o mundo.
Entón é cando dicimos que a mente é abraiante, coma se fose un ente alleo que vive dentro de nós e sobre o que diriximos as nosas victorias e as nosas derrotas, lavándonos as mans.
Non embargantes, moitas das cousas que lembramos facémolo por necesidade, conscientemente e ca conciencia limpa, porque, a fin de contas, a memoria é o único xeito de sair con vida desta.
Por exemplo, eu, de cando en cando, síntome coma un buque a piques de afundir ou unha casa chea de pingueiras e o único xeito que atopo para non afogar é ollar cara terra coma os mariñeiros.
Cada lembranza unha estrela, un peirao, unha rede sobre a que caer sen medo.
Decotío gosto lembrar ós meus mortos aínda que sería mellor decir que son eles os que veñen a min coma muxicas.
Eles veñen e pasan días na casa sen dar moita guerra, van o seu. Un saúdo e pouco máis pero aí os teño metidos, na casa e na cabeza.
Non sabería predecir as súas visitas pero estou seguro que seguen un patrón moi claro que adoita coincidir cos días previos ás viaxes a Galiza. É coma si me estiveran alumando o camiño de volta.
Quizais sexan estas datas nas que semella que o universo vai estourar e todos andamos a arranxar asuntos pendentes no último minuto de xogo e por iso, emocionalmente falando, ando un chisco desestabilazado, fungando por todo.
O chan da miña casa está cheo de muxicas que andan voando dunha habitación á outra, enredando na roupa e nos adobíos de nadal.
Se cadra teño que subir ó faido e baixar as maletas; quizais sexa o único xeito de sair desta e apagar o incendio.