Pasaron meses e anos
E a mocidade pasou
Mido por noites o tempo
Ai amor ¡ Ai amor ¡
Nos estertores do último mes, do derradeiro ano desta década, na gris señardade do outono da miña vida, como gris é a brétema que nace nas terras do país galego, agroma en min a lembranza destes versos de Xosé Neira Vilas que evocan a dor da frustración amorosa e o paso do tempo. A mocidade é unha primavera esplendorosa na que pensamos que as flores de abril tinxiran de cores apaixonadas todo o camiño da nosa vida, pero os meses e os anos pasan a mocidade se acaba e como en todo ciclo vital, que non ten a desgraza de ser interrompido de maneira prematura, despois do outono chega o inverno, a derradeira estación da vida, a etapa final da nosa viaxe que a marabillosa casualidade, que propiciou a nosa existencia, nos permitiu afrontar. O inverno é unha estación difícil na que só a esperanza na chegada dunha nova primavera permite que o acougo non se limite ao reino da fantasía, pero cando esa estación climatolóxica se corresponde coa estación biolóxica e tomamos conciencia do inminente fin biolóxico da nosa vida, a angustia e a desafección vital soen chegar a visitarnos para seren as nosas negras compañeiras no tempo que nos quede, e se esas ingratas veciñas veñen invadir a nosa existencia acompañadas, como case sempre pasa, de molestias físicas que limitan ou eliminan as nosas capacidades motrices, cognitivas e volitivas, os nosos derradeiros pasos por esta vida poden ser unha verdadeira tortura totalmente antitética da dignidade que sería desexable acompañase á existencia de cada persoa desde o seu inicio ata o seu final.
Na nosa infancia todos necesitamos o acougo e a seguridade que nos proporciona a compañía dos nosos maiores, pois son eles os que nos ofrecen contextos de seguridade e protección imprescindibles para poder sobrevivir; a nosa nai, o noso pai, a nosa avoa ou o noso avó son os nosos portos máis seguros, aqueles onde encamiñamos a nosa travesía cando a treboada da dor e a decepción descarga sobre os nosos corazóns, ata que de súpeto as persoas que eran a nosa estación de refuxio, aqueles que sempre nos ofrecían a calor da tranquilidade mesmo no medio da xeada máis intensa, son tamén desgarrados polo inexorable do paso do tempo, como unha fráxil bolboreta é esgazada polo bater da sarabia. E cando chega o momento da toma de conciencia de que a compañía de quen che proporcionou os primeiros bicos, aloumiñou as túas ilusións e apertou as túas frustracións se acaba, podemos e debemos facer dúas cousas, a primeira emocional e individual; non permitir que acabe en soidade e non deixar que remate sen amor, e a segunda política e colectiva; non permitir que a voracidade inhumana do liberalismo criminal deixe sen recursos públicos suficientes que impidan as necesarias axudas á dependencia e a proporción dun último contexto vital confortable e digno a quen non o teña.
Dedicado con amor a Milagros Vargas, por terme tendido a man, sempre que o precisei.