A agresividade inusitada que a extrema dereita despregou contra a coalición progresista maioritaria, formada polo PSOE e Unidas Podemos, foi superada grazas ao apoio dunha soberanía democrática, por tanto republicana, que deu finalmente a vitoria ao socialista Pedro Sánchez, o candidato que o rei non tivo máis remedio que propoñer.
Todos os partidos franquistas, por tanto monárquicos, vendo ameazada a súa hexemonía, pecharon filas en torno ao rei, arremetendo con insultos e ameazas contra o candidato proposto polo monarca, o que a primeira vista pode parecer contraditorio. Con todo non o é, pois os seus ferventes partidarios tan só expresan o que o rei non pudo explicitar nestas circunstancias, obviamente desfavorables á súa persoa.
Os exorbitantes privilexios que a Constitución outorga ao monarca, analizados no marco da situación político-social que as políticas neoliberais xeraron, fan do réxime vixente unha trampa letal para a nosa democracia. En efecto, dentro da estrutura de poder imposta pola Transición, cuxa dirección real exerceu o franquismo, é inviable que os actuais conflitos sexan resoltos de forma duradeira.
A rabiosa arremetida dos partidos monárquicos manifesta unha perigosa vontade desestabilizadora, unha deriva autoritaria que pon en grave risco as liberdades democráticas e dereitos sociais máis elementais. Non debería de ser necesario aclarar que grazas ao PCE foi lexitimado o rei Juan Carlos, último xefe da ditadura. Resulta tamén indignante que a portavoz da coalición EH Bildu, a deputada Mertxe Aizpurua, vilmente humillada polas bancadas monárquicas, fóseo con presuntas inxurias cando menos sorprendentes, pois todo o mundo sabe que ETA abandonou hai anos a vía armada e está felizmente rematada. Quizá estes hooligans da dereita nacional-católica estrañen aqueles tempos de chumbo e furia dos que tantos réditos políticos obtiveron.
Doutra banda, os sucesivos gobernos do Reino de España, contra toda evidencia, veñen facendo espaventos da exquisita pulcritude democrática das Forzas Armadas, negando que existan actitudes franquistas no seu seo. O certo é que no canto de poñer remedio a esta potencial ameaza armada, ocultan irresponsablemente a realidade, xa sexa por debilidade, xa sexa por motivacións talvez nada confesables, que se traducen ademais en graves sancións a militares demócratas exemplares que ousan denunciar esta situación.
O monárquico-franquismo é a ideoloxía dominante na cúpula do exército, coa consecuente quebra dos equilibrios internos necesarios para o mantemento da debida subordinación e respecto ás decisións do Goberno, lexitimamente constituído. Durante este últimos corenta anos puidemos constatar actitudes militares manifestamente golpistas, que non parecen incomodar ás autoridades xudiciais competentes.
O bochornoso espectáculo das bancadas monárquicas durante a sesión de investidura, o seu maleducado balbordo, os seus estridentes vivas ao rei, o seu abominable concepto de España -unha sinistra España de consellos de guerra e sancristía, de paredóns e garrote vil- proba a pulsión letal que segue aniñando na extrema dereita franquista, a mesma que agrediu militarmente aos pobos e nacións históricas da nosa vella patria. Unha patria plurinacional que libre e de xeito pacífico constituíuse en forma de República, dotándose dunha avanzada constitución democrática.
A obscena instrumentalización que os partidos monárquicos fan da bandeira bicolor, herdada da ditadura, cuxa lei de sucesión segue vixente, non é máis que unha subliminar advertencia da sanguinaria vitoria militar que lles outorgou o poder, con apoio do terror nazi-fascista, que quizá soñen revalidar.
As liberdades e dereitos sociais outorgados por unha constitución fraudulenta, nalgúns de cuxos artigos segue incrustado o franquismo, foron recortados en sucesivas ocasións, tendo como pano de fondo a altos mandos militares monárquicos, inimigos da democracia, como proban as recorrentes saídas de ton, con presións inadmisibles ao seu Goberno, lexitimamente constituído.
Por todo iso, parece aconsellable a procura de alianzas políticas a escala europea que axuden ao noso país para impulsar un proceso de normalización democrática, a remate de contribuír eficazmente a frear un neofascismo rampante, que renace das súas cinzas poñendo en perigo a paz.
É urxente a desarticulación dese peculiar “goberno dos xuíces” que está a bloquear calquera actuación política orientada a resolver o xigantesco desaguisado político-xudicial creado polo poder monárquico-franquista entre Cataluña e o Reino de España. Inaprazable, pois, a posta en liberdade do eurodeputado catalán preso, así como do resto dos republicanos cataláns inxustamente encarcerados e condenados.