Manuel Ruiz Robles membro fundador do Colectivo Anemoi.
A loita das nacións sen Estado, en defensa da súa soberanía popular, é a loita xeral dos pobos contra os residuos feudais. Fronte ás imposicións feudais do Reino de España, o combate de Catalunya, Euskadi e Galicia, en salvagarda da súa soberanía como pobos, son exemplos históricos ben actuais. Tras a caída da monárquica -á que os militares demócratas habemos de contribuír, acompañando ao pobo traballador e ás súas nacións históricas- estas alcanzarán deste xeito o medio efectivo de exercer o seu dereito para constituírse libremente como Repúblicas independentes, ou como federación ou confederación de Repúblicas se así o deciden. Moitos republicanos de boa fe , mesmo de esquerda, antepoñen erroneamente o concepto de unidade da patria (a final de contas un dubidoso sentimento) ao elemental dereito dos pobos á súa autodeterminación, que non é outra cousa que o dereito democrático a decidir libremente o seu futuro. Quizais sexa pertinente lembrar que, xa no século XIX, o gran pensador e revolucionario de orixe xudía K. Marx (1818-1883), afirmou que un pobo que oprime a outros pobos non pode ser libre. O dereito dos pobos á súa independencia, aínda sendo máis ricos, non vulnera esencialmente a súa igualdade respecto a os traballadores doutros pobos do Estado, pois estes xa son desiguais fronte ás súas propias burguesías. A contradición principal áchase por tanto entre explotadores e explotados, e non entre traballadores de países ricos e traballadores de países menos ricos. Excedéndose na mesma visión nacionalista, a dereita e ultradereita franquistas esixen con ferocidade a sacra unidade da patria, é dicir a do Reino de España, coa fantasía incluída dalgún xeneral de aviación retirado co fusilamento de “vinte e seis millóns de fillos de puta”. Enarboran a figura ameazante dun rei militar, herdeiro de Franco, como símbolo da súa unidade e permanencia. Unidade ao redor dun sentimento? Ou talvez ao redor dun desmedido patrimonio escondido en paraísos fiscais? Non é seica proba suficiente diso que ambos os reis, pai e fillo, néguense a declarar os seus patrimonios e a ser desposuídos da súa inviolabilidade absoluta? É esa a unidade da patria que nos piden? A unidade ao redor dunha oligarquía que nos rouba ao común da xente, é dicir que nos rouba ao pobo, ao pobo traballador? Moitas leccións teóricas de patriotismo recibín ao longo da miña vida. Ningunha, que eu lembre, supera en claridade de exposición á que o portavoz de ERC, Gabriel Rufián impartiu desde a tribuna do Congreso dos Deputados hai algúns días.
A dialéctica contundente e implacable do portavoz de ERC achegou claridade ao confuso transfondo da moción de censura. Unha eeperpéntica moción promovida por unha ultradereita franquista, paradoxalmente branqueada por un vello profesor, ex dirixente e ex militante do PCE, que non estivo no mellor dos seus momentos. É evidente que o concepto de “pobo español” é unha ficción xurídica, pois somos de feito un Estado plurinacional, produto dunha historia atormentada. A lingua castelá, imposta polos representantes da oligarquía dominante, ten o seu fundamento xurídico na coerción que o Estado español exerce sobre outros pobos. Case a metade da poboación do Estado español habita en territorios onde o idioma materno non é o castelán. Tal imposición non poderá xamais constituír un factor de cohesión, senón todo o contrario, un corrosivo efecto disolvente do vello estado borbónico. Aínda que madrileño de nacemento, as miñas raíces familiares son andaluzas; proceden da rexión da Axarquía, na provincia de Málaga. Por iso teño un especial afecto ao pobo andaluz, e tamén a outros pobos irmáns que, como os anteriormente citados, posúen linguas maternas diferentes do castelán.
Gardo a este respecto un recordo indeleble de Luís Berenguer (1923-1979), capitán de fragata do corpo de enxeñeiros ao que pertenzo, falecido en Andalucía prematuramente aos 55 anos. Aínda nacendo en Galicia, ou quizá por iso, publicou entre outros libros unha excelente obra sobre o campo andaluz: “O mundo de Juan Lobón”. Non en balde a maior parte da súa vida transcorreu en Andalucía, pola que profesou unha intensa paixón. Trátase dunha novela de fondo contido social, narrada en primeira persoa polo protagonista, un cazador furtivo por necesidade, que se expresa na súa lingua popular andaluza. Nárrase nel a extrema pobreza do medio rural na Andalucía da posguerra, onde os terratenentes impoñen brutalmente a súa vontade; un mundo tremendamente inxusto, onde as leis se fan en beneficio dos ricos, e en contra dos pobres; outra forma moi diferente de entender o concepto de patria. Libro polo que mereceu un importante premio e lin apaixonadamente no verán do 68, sendo estudante bolseiro do goberno da República francesa na Universidade de París. Unhas décadas antes, militares nacional católicos pecharon de maneira sanguinaria o paso a traballadores e pobos, tras un golpe militar errado que derivou nunha guerra de exterminio apoiada polos exércitos de Hitler e Mussolini, á que seguiu unha ditadura xenocida. A ferida de tanta barbarie chega ata os nosos días en forma de monarquía militar, herdeira de Franco: “cautivo e desarmado o Exército Vermello…” Unha monarquía que, camuflada tras unha fachada parlamentaria, impide manu militari a libre decisión dos pobos para optar pola súa independencia, se esa é a súa vontade.
