QUEN SON?
ChámomeSenlúa é son punta de lanza da resistencia arraiana.
Espertei sen saber onde estaba. Unha luz inundaba unha inmensidade branca e quentaba a miña pel, pero só era unha realidade corpórea porque a miña mente aínda vagaba entre mundos buscando os recordos para saber quen era.
Esfórzome, insisto na pregunta -Quen son?- e imaxínome diante dun espello, busco a miña imaxe nel pero o cristal cobra vida nun arroio de augas rápidas que escabullen o meu reflexo e non me deixa ficar a vista nel, cando parece que me vislumbro, xa mudou a imaxe pola oscilante ondulación, o inquieto devenir deforma e faina imprecisa e incomprensible. Non son augas turbias onde me atopo, nin siquera estou salpicada pola espuma das contradicións e non, non añoro os recodos onde remansa o auga e unha atopa unha imaxe nítida, estática, inflexible á que aferrarse. Non, permanezo serena mentres a miña imaxe se transfigura sen fin. O vértigo de otrora non ten cabida no meu presente. Na turbulencia da historia está o camiño por andar. No barro tinxido coa nosa sangue escríbese o futuro.
Un ruído, unha sombra. Un rostro, unha voz que me reclama. Unha man que apreta a miña. O meu corpo e mente fanse un e recoñezo a Gataparda falandome – si, eu tamén estou contenta de estar viva- pero onde estou? Aínda no lodo da trincheira? . O último que lembro e a propia Gataparda coa cara sorrinte, collendome da pechera e gritando “está viva”. Si, estou viva pero por qué non son capaz de gritalo.
Prusiana. E Prusiana? Está tamén viva? A miña mente e corpo conxuntados foron desgarrados pola inquedanza. Foi como un golpe sobre o peito que devolve a vida e comencei a falar a borbotons. Alivio, o meu corpo se destensa, a miña cabeza se descomprime. Está viva e fora de perigo. Quero vela, quero tocala. Gataparda me tranquiliza logo poderemos cear as tres xuntas se estou con forzas.
Pertréchome sobre as almofadas e dirixo unha mirada suplicante a Gataparda. Ela sorríe delatándose como sabedora do meu desexo. Cóntame que moi pronto perdeume de vista no asalto para romper o cerco, ela ía na grupa da montura co xefe de camelleros ás riendas e foron os primeiros en alcanzar a fortaleza. En seguida comenzou o fogo de morteiros imposibilitándolle localizarme. Sen saber onde estaba pouco podía facer por min. Tomou posicións co resto do batallón na primeira liña de trincheiras disposta a repeler o ataque enemigo. Pero antes alertou ao mando de que posiblemente Prusiana máis eu estábamos rezagadas, indicándolle a zona por onde poderiamos estar parapetadas. Rápidamente correu entre as nosas filas o murmurio de que Prusiana estaba en perigo. A comandante en xefe era moi apreciada incluso entre a soldadesca. Cando lancei as bombas de man marqueille sen sabelo ao comandante cando tiña que dar a orden de fuego a discreción e onde concentrar máis fusileiros.
As continuas descargas pechadas sobre a nosa posición barreu todo aquilo que arrastraba vida. Cun sílbido remarcou o seu recoñecemento pola nosa visceral defensa – a pouco máis deixádenos de meros espectadores-. O enemigo non agardaba unha reacción tan furibunda e dezmado o seu ímpetu inicial mudou nun deambular desnortado. Non houbo silbato que anunciara a carga rebelde, das trincheiras brotaron espontáneamente ata o último dos milicianos nun contrataque coa rabia como munición. Tan intimidatoria foi a carga que até os feridos enemigos arrastrábanse frenéticos intentado pór terra por medio. Só un pequeno grupo encabezado por Gataparda se detivo onde nós atopamos Prusiana máis eu, o resto formaron unha horda ansiosa de bañarse en sangue. Todo o sufrimento do longo asedio asomaba agora os colmillos para desquitarse. Non houbo prisioneros. Só o pánico entre as liñas enemigas andou máis lixeiro. Pronto a cruenta rabia deu paso ao fatiga acumulada e un amasillo humano desapareceu pola lontananza deixando unha estela de sangue e vísceras. Non todo o cerco foi desmantelado tan doadamente, no sector diametralmente oposto a loita foi encarnizada ante un enemigo mellor pertrechado e numeroso, e que descoñecía a desbandada dos seus ao outro lado da fortaleza de Bastopol. Non correron mellor sorte, o que non foi acribillado a balazos foi pasado a coitelo pola soldadesca.
O orgullo que empurraba as primeiras palabras de Gatoparda desapareceu así como foi avanzando no relato para rematar entrecortada repudiando o sucedido. Ninguén xulgará as atrocidades cometidas. Sonarán as trompetas victoriosas consagrando o sangue derramado, pero estas non espantarán aos pantasmas nas frías noite de insomnio. O diaño cobrouse a victoria tan cara que nin Dorian Gray aceptaría semellante ponzoña. Gataparda rematou o seu relato cunhas palabras mascuiadas que apenas sairon da súa gorxa e ambas quedamos uns minutos caladas resignificando o noso concepto de humanidade. Se gañábamos a guerra contra a Colmea esta victoria sería ensalada polos poetas pero as que fumos partícipes a recordariamos coa cabeza gacha.
Rompín o silencio solicitándolle a miña compatriota que levara xa a ver a Prusiana porque necesitaba ter logo uns intres de soedade baixo o luar. Só a catarse de escribir no meu diario e ordenar os meus pensamentos podería evitar unha noite en vela. Achegámonos a habitación de Prusiana e no seu lugar atopeime unha nota para min. Tiven que agardar uns intres para que os latexos do meu corazón non marcaran o ritmo na miña cabeza. O papel estaba dobrado en tres confiríndolle certa intimidade ao seu contido. Desdobreino con toda a parsimonia dunha liturxia relixiosa e tiven que agardar uns segundos para que os meus ollos humedecidos foran capaces de enfocar a letra da nota.
“Espertar e saber que estaba viva non foi nada comparado con saber que ti tamén o estabas. Tiven que usar o meu rango de comandante en xefe para que me deixaran ir a verte. Dormías plácidamente cos teus beizos esbozando un sorriso. Como me gustaría estar aquí cando recobres o coñecemento e o primeiro que notes sexa a miña man estreitando a túa. Non pode ser. Agardo me perdoes. Ti me salvaches a vida sen pensar na túa e cambiaches o curso da guerra. Ti abriches unha nova páxina na historia e eu non podo deixar que quede en branco. Hoxe cedo parto cos últimos reforzos para dirigir o asalto a Anatolia e rendir o último bastión entre nós e Villania. Que preto quedará entón a capital da Colmea. Agardo que en breve poidas unirte a min. Traete a Gataparda, ogallá a metade dos meus soldados foran coma ela. Si vis pacem, para bellum.”
Quedei taciturna o resto do día e agora baixo a refulxencia dos fragmentos da extinta lúa empezo a desentumecerme mentalmente e condensar toda esta ebullición de pensamentos fragmentados que se atreven a contravenir os meus sentimentos facendo gala dun libre albedrío nada confortante.
Onde está aquela niña arraiana tan segura de si mesma? Quen borrou a rectilínea baixo os meus pes sobre a que camiñaba firme cara a lontananza? Quizás nunca foi máis que unha engañosa sensación. Quizás a rectilínea e a geodésica comparten tránsito sen que nada alerte da bifurcación. Quizás para poder avanzar, primeiro hai que aprender a pór un pé diante doutro sen deixar a ninguén atrás.
Necesito reposo. Acostarme dará comenzó a unha dura negociación coa voz en off dos meus soños para que terxiverse a irrealidade e me leve en volandas toda a noite. Necesito descansar, todo o meu ser está magullado por igual, desde a punta do pé até a miña derradeira convicción máis humilde.