O trixésimo segundo fragmento do diario de Senlúa Arraiana

A  Feiticeira, a supercheria e a auga de boca

A pandemia de disentería remitira, pero diezmara a poboación de Vilania e causara estragos na débil economía local. Rexistramos os almacéns de todos os cuarteis requisando alimentos para repartilos entre a poboación. Nos poucos recintos nos que atopamos guardias custodios, estes se rendiron nada máis vernos chegar. A capital sabía que eramos os novos donos antes de que nos foramos conscentes da situación. 

O racionamento e reparto dos víveres disponibles paliou a grave carestía de alimentos que sufría a poboación desde que Arevaléfica se enfrontara aos clanes aparceiros. A aparecería foi o sistema agrícola no que desenvocou as comunidades agrícolas tras a súa prohibición e  confiscación dos seus labrantíos polo mando militar sublevado. As poucas familias que non foran represariadas ou fuxiran no éxodo chegaron a un acordo para seguir traballando as terras e repartir a medias os seu froito coa Colmea. Aínda que o contrato era de medianía, a Colmea sempre esixiu máis da metade das colleitas. 

Agardábamos que a xente sairïa en tropel das súas casas para recoller os víveres. Nada máis lonxe da realidade. Se xa tiñan medo a espoñerse a crueldade das patrullas de avespas, máis a uns descoñecidos recén chegados. A inanición imperaba nas súas casas, pero esta non vencía ao seu medo a abrirlle a porta ao terror. Parecía que de nada servira a retirada dos cadáveres pendurados nas farolas e que a nosa presenza nas rúas fora sempre carente de armas. Tanto as nosas patrullas de control como os nosos pelotóns de reparto non portaban armas nin uniformes. A mensaxe de que o terror estaba desterrado non calaba na poboación.  O seu comportamiento fora condicionado a sangue e lume durante anos e quedaba claro que non íamos mudalo cun simple sorriso e apretón de mans. 

Unha vez máis recurrimos á colaboraciòn dos clans aparceiros. Eran o único segmento da sociedade da Colmea que conservaba ascendencia e certa lexitimidade no resto da poboación. Grazas a eles fumos pouco a pouco convencedo aquela temerosa xente para que saíran das súas casas e recolleran as súas racións. Acompañaban sempre algún deles ás nosas patrullas e ían casa por casa falando coa xente para tranquilizalas ante a nosa presenza. Co paso dos días comenzaron a deixarse recoñecer polo nosos sanitarios e a atreverse a conversar distendidamente con eles. Para responder a súa confianza comezamos a patrullar a cidade cambiando os nutridos pelotóns por simples parellas que simulaban pasear amigablemente pola contorna. 

A orde era presentarnos como o exército de Puxeiros O Negro. Coma un grupo exército salvador, e non conquistador, que unha vez eliminada a Colmea restablecería as plenas liberdades. Non importaba que moitos lugareños viran ao meu pai coma un loco e perigoso visionario despois de anos reescribindose a historia na Colmea. A figura do Negro era sólida e poderosa para todos eles e necesitabámola para contrarrestar a súa absoluta sumisión a Arevaléfica. Incluso derrotada Arevaléfica esta xente necesitaría algún fetiche para que aprenderan a camiñar de novo polo seu propio pé. 

Isto quedounos ben claro co asunto da auga. Cando nos fixemos cargo da capital a xente seguía sen beber a auga das fontes e pozos da cidade pensando que estaban contaminados e que eran a causa da pandemia. Arevaléfica fixera crer á poboación de Vilania que o mal estaba na auga porque os rebeldes  envelenaran os mananciais e non por unha disentería moi contaxiosa. Esta mentira difundida por Arevaléfica agravará a letalidade dunha enfermidade que causa unha forte deshidratación. 

De nada valeron as nosas demostracións públicas bebendo nos mesmas das fontes. Incluso tivemos que parar de consumila porque a xente comezou a cuestionar a comida que repartiamos por se a cociñabamos con auga das fontes da capital. Para que o rexeitamento aos alimentos non fora a máis, tivemos que traer a auga dos manaciais dos Pináculos de Obliter. Así recobramos a confianza da poboación sobre os alimentos, pero reforzamos a creencia de que os mananciais locais estaban envelenados. 

Desquiciada e deseperada con este problema lembrei a artimaña de Prusiana para atallar o mesmo despropósito en Anatolia cando apareceu a pandemia. A superchería só se combate con outra superchería. 

Estabamos tan sobrepasadas coa situación que organizamos un espectáculo por todo o alto, reparamos até no máis mínimo detalle. Era un órdago a toda a poboación, se fracasábamos aquela recelosa xente volvería a refuxiarse nas súas casas. 

Convocamos a toda a veciñanza que pudimos meter na praza Azul na que había un pozo aberto que suministraba auga a catro fontes que o circundaban. No seu dia abastecía a gran parte da poboación e esta explanada agora orfa e solitaria era serpenteada pola xente agardando o seu turno ante as fontes. 

Zafra, unha comediante innata, oficio de gran feiticeira. Non faltou un coro de sacerdotisas rodeandola e incluso amenizamos a pantomima co repiquetear dunha improvisada sección rítmica. 

Unha vez reunidas as masas comenzou a función. Zafra apareceu de súpeto por un escotillón no estrado e dirixíuse directamente aos congregados armada con un gran altavoz hipnótico artellado para a ocasión. 

Despois de cada frase da nosa feiticeira o coro repetía as mesmas palabras máxicas nun crescendo dos tambores. Todo o alto mando do exército de Puxeiros O Negro estaba presente reforzando o boato da escena vestidos coas súas mellores galas. 

Con cada compás da percusión aumentaban os meus remordementos por enganar daquel xeito ao pobo que viñamos a salvar. Habíamos probado de todo sen resultado, unha sociedade esmagada baixo a bota do totalitarismo non atende a razóns. Aquí estabamos de armadanzas desta superchería visceral, apelando aos instintos primarios de sometimiento ao máxico e poderoso. 

Nin un pero podo poñer a actuación de Zafra. Deixou abraiados a todos, tanto ao público entregado e pendente de cada aceno seu como a nós coñecedoras da pantomima. Todos os artiluxios e efectos visualización argallados déronlle unha increíble veracidade a toda a actuación mantendo boquiabertos de asombro a todas as presentes. 

Cando Zafra – a gran feiticeira – anunciou que ía estirpar o mal das augas, achegouse a boca do pozo e botou uns polvos nel mediante un alambicado xogo de mans. O preparado reaccionou coa superficie da auga facendo aparecer unha pluma de fume vermello ante as exclamacións entrecortadas do público. Cando a maléfica nube vermella ascendeu sobre as nosas cabezas, un experto tirador, agochado tras o coro de sacerdotisas, descargou o seu pacificador sobre a nube facendoa desaparecer entre unha maraña de arcos voltaicos. Nese intre parou de súpeto o continuo crescendo dos tampores para dar paso a un unísono aleluya do coro que foi secundado por berros de xúbilo e alborozo de todos os presente. Eu mesma deixeime arrastrar polo espectáculo e rematei ronca e coas palmas doloridas de tanto aplaudir. 

Sen dar tempo a que o público o pensara dúas veces, as sacerdotisas comenzaron a repartir cuncas de auga que un trás outro foron apurando como se fora unha pócima redentora. Mentres a poboación estaba concentrada en acadar o seu sorbo sanador fumos retirando toda a tramoia, e asi con este alambicado bautismo solucionamos definitivamente o problema da auga. 

Ao día seguinte a praza amaneceu pletórica de xente agardando poder unirse á irmandade dos redimidos. Desde ese día a actitude da poboación mudou e volvéronse moito máis colaboradores con todas as nosas propostas para reconstruir a comunidade. E se algún se mostraba renuente sólo tiñamos que nomear a nosa feiticeira para que volva ao redil.

A superchería que creamos adquiriu vida propia e fíxose incontrolable, mais grande ca nós, obrigándonos aos seus propios creadores a vivir baixo o seu influxo. Gustaríame contarlles a verdade, pero estou segura de que ninguén me crería. Quen son eu para enfrontarme á gran feiticeira.