Trixésimo oitavo fragmento do diario de Senlúa Arraiana

Día de cans

Chámome Senlúa é son punta de lanza do panarreanismo para que a irmandade impere na Terra, alomenos no anaco de terra habitable que nos resta despois da hecatombe.

Tres días de marcha sobrehumana deixáronnos nas postrimerías dos médanos e sen folgos para acometer un combate co enemigo. Durante tres días non se podia escoitar nada máis que o noso resuello entre os poucos descansos que nos concedimos. A ansiedade por chegar a tempo tensaba as nosas pernas e nos permitía manter o ritmo sen desfalecer. 

O silencio que reinaba nos médanos non presagiaba nada bo. A profundidade destas trincheiras naturais imposibilitaba escudriñar todo o territorio, pero unha batalla debía deixar marcas visible, sen embargo eramos incapaces de divisar o menor rastro que nos indicara hacía onde dirixirnos. O silencio era xélido, só o constante vento daquela zona batía nos nosos oídos como o susurro dunha náiade embaucándonos para mergullarnos nas augas do río Afogabois.

Os meandros se tornaban lacustres nos pantanos que se formaban nas convexidades do caudaloso río que nesta chaira carecía da virulencia torrencial que daba sona ao seu nome.

Cara alí nos diriximos. Ter o río as costas como parapeto era seguro unha ventaxa táctica que Gataparda non despreciaría. Naquela zona ademais os médanos gañaban en profundidade converténdose nun verdadeiro sistema dunar capaz de agochar varios batallóns no seus ventres areosos.

Avanzamos dispersas, rastrexando a zona con varias exploradoras adiantadas para alertarnos de calquera perigo. O vento arreciaba nas proximidades do río. Cubrímonos as facianas con improvisados pañuelos para impedir que a area nos enchera a boca cada vez que falabamos entre nós para manter a formación.

Aquel siroco estaba ralentizando os nosos movementos. Lonxe de aliviar a quentura do sofocante dia de canícula, aquel intempestivo suplicio afloraba o cansancio acumulado deixándonos ao borde do esgotamento. Un día canino que nos agardaba con dentes de lobo.

A berros advertíronme que unha das exploradoras facía aspaventos na cresta dunha duna. Fun a derradeira en enterarme, o resto xa se dirixía cara alí e ían agrupandose mentres converxían cara a miliciana que continuaba facendo xestos co mesmo ímpetu.

Apurei o paso, pero non din alcanzado as miñas compañeiras ate o borde da duna onde estaban impávidas ollando cara sotavento ao pé da duna. Entretida agarrando os brazos da exploradora para que cesara nos seus nerviosos movimentos, tardei uns intres en asomarme ao horror que acollía aquela duna no seu seo.

Non tiven mellor sorte que as miñas compañeiras, o seo da duna amosoume unha escea dantesca. Paralizada, coa mirada cautiva e aferrada as extremidades da miliciana que aínda facía conatos espasmódicos de axitar os brazos.

Unha coia de cadáveres cubría o fondo da duna. O parapeto areoso era unha boa trincheira onde defenderse, pero superadas en número, unha vez que o enemigo asaltou a cresta da duna, o seu seo convertiuse nunha ratoeira na que en loita desigual corpo a corpo non cabía posibilidad de resistir. 

Algunha das compañeiras adentráronse naquel esceario de morte buscando recoñecer ás camaradas milicianas caídas. Pronto seguímolas o resto serpenteando entre os restos humanos. O lastimero soar dos nomes ía anunciandos as camaradas perdidas naquel buraco de area e sangue. Un nome trás outro foron pronunciados con rabia contida formando un soniquete de desazón que non desexaba oír. Pregaba porque aquel plañidero recitar de nomes rematara sen que o nome da miña amiga soara.

Distancieime das miñas compañeiras escapando do macabro xogo e busquei refuxio mental intentado averiguar o transcurrir da batalla.

Non todo cadraba naquel esceario. Unha parte estaba clara. A batalla rematara nun truculento corpo a corpo, así o evidenciaba os cadáveres dos soldados dun e outro bando entrelazados. Para as nosas milicianas rendirse non era unha opción e pelexaron ate o último alento de vida. Era doado apreciar polo reguero de corpos por onde o enemigo se abriu paso e onde a vida dependeu da habilidade coa baioneta ou machete. 

O inexplicable era porque toda aquela escea estaba contorneada por soldados enemigos acribillado por unha especie de lanzas moi cortas, e extrañamente ningunha das nosas parecía alcanzadas por elas. Desde logo quen fixeran aquela masacre eran moi hábiles manexando os lanzavenablos, poucos dardos se veian errados enterrados na area. Ademais tiveron que collelos por sorpresa, xa que aparentemente non habían reaccionado ante aquela chuvia mortal de dardos. 

Quizás cando foron sorprendidos xa deran morte a todas as nosas camaradas e descansaban exhaustos, mutilados ou preparandose para morrer os que se atopaban malferidos. 

Empezaba a inquedarme pensar na existencia dun tercer continxente. Quen eran? E sobre todo, onde se atopaban agora? 

Gataparda, aquí está Gataparda– sollozou unha compañeira sacandome do meu ensimismamento. Por un segundo abriguei a esperanza de que podía estar viva e volver cruzar un sorriso de entedemento mutuo con ela. Unha ilusión efímera que se esvaeceu de inmediato ao ollar as facianas das miñas compañeiras presas da desazón.

Avancei atribulada cara o sitio onde a atoparan. As compañeiras, alí arremolinadas, foron abríndose para deixarme paso. 

Alí estaba ela, sentada sobre as súas pernas, co torso erguido e a cabeza reclinada sobre o seu peito ensangrentado. Nas mans aínda empuñaba a súa mortífera catana e un machete na diestra que apoiados no chan permitían que o seu corpo sen vida mantivera aquel precario equilibrio que lle confería unha dignidade sobrehumana. Semellaba que só se estaba tomando uns intres de receso para retomar a loita con maior denuedo.

Non me atrevía a tocala e que o seu corpo se desmoronara rompendo o feitizo. Debeu aguantar ate o final da batalla e ser a derradeira en caer. A ristra de enemigos mortos a súa redor daba mostra do cara que vendeu a súa vida. 

A nosa guerrera se convertirá en lenda e as súas hazañas cantadas nas festas e susurradas con admiración entre os nenos. Pero este pensamento non mitigaba o desacougo pola perda da miña amiga. Fiquei os xeonllos no chan diante dela imitando a súa postura, collín a súa cara entre as miñas mans e deixei de reter as bágoas.

O momento de duelo foi interrumpido de súpeto ao cubrirse toda a contorna da cresta da duna dun pequeno exército armado con lanzavenablos. Recoñecinnos polas súas trenzadas cabelleras, eran os fillos do pantano. Así se chamaba á xente que incluso antes da Colmea renegaba da sociedade e se internaba na perigosa zona pantanosa que formaba o río Afogabois naquela zona. Non eran amigos de ninguén e enemigos de todo aquel que irrumpiera no seu pantano. 

Un paso en falso e podíamos rematar acribilladas. A tensión desapareceu cando vimos asomar entre as filas dos fillos do pantano a Malandrea berrando que eramos amigos. Unha ledicia vela con vida, a ela e aos seus compañeiros da escadra do blindado, pero non enxugaba o pesar pola perda de Gataparda.