Iñaki Anasagasti ex deputado do PNV
O máis parecido á guerra de Gila son as reunións da Comisión de Segredos Oficiais do Congreso dos Deputados de España. Unha reunión que ten 30 xornalistas na porta e tras a reunión da Comisión eses trinta xornalistas farán trinta chamadas aos dez membros da actual Comisión de Segredos non é unha reunión secreta, é un coladeiro. E se hai ademais dez roldas de prensa, moito menos. Por iso non se informa máis que de cousas superficiais e feitos contiguos.
A Comisión é un aliviadoiro para dicir que a democracia ten un control parlamentario que aínda que non o sexa, viches o boneco. Moito menos coa entrada de partidos “moi sospeitosos” para a unidade de España, auténtica obsesión do CNI e do exército español. En segundo lugar lembrar que do CESID da época de Carrero Blanco pasouse ao CNI en tempos de Jorge Dezcallar e que agora cumpre vinte anos. Quen mandaba no goberno español cunha forza absolutísima e maioría absoluta en 2002?. Pois José María Aznar que logrou aprobar o novo CNI con apoio do PSOE, os partidos vertebradores de España, en tempos do incipiente Plan Ibarrretxe, con ETA actuando e co PNV no punto de mira de Aznar e Mayor Oreja.
En terceiro lugar o PNV sempre protestou pola presenza militar nun servizo teoricamente civil. É normal que haxa Intelixencia Militar pero non que os Servizos de Intelixencia estean mandados por militares. Foi así en tempos do xeneral Manglano e do xeneral Calderón pero hoxe depende do Ministerio de Defensa cando debería depender de Presidencia en Moncloa. E se ademais á fronte dese ministerio está unha señora que confunde unha sala do parlamento coa sala dun tribunal militar e actúa como un xuíz e non como unha política, pois a labazada está servida. Robles confunde a democracia cun cuartel e por iso todos o seu tres mil axentes son dignos de respecto. Todos?. O mesmo que dicía Barrionuevo sobre o Gal. Pero o control democrático é outra cousa.
A miña experiencia é que esas comisións son pura maquillaxe, que non serven para nada as súas reunións e que se é certo que se se chama Comisión de Segredos non pode haber transparencia e á fronte ten que haber xente demócrata, moi sensible aos dereitos humanos e con capacidade de informar de maneira discreta e secreta cando se tercie e sen o aparato dos trinta xornalistas á porta convocados de maneira pública.
Nunha ocasión pregunteille ao Director do CNI Jorge Dezcallar cantas peticións do CNI foran rexeitadas polo xuíz. Contestoume que de 150, ningunha. É dicir, a simbiose entre CNI e xudicatura é a proba de bomba porque é só un maxistrado o que decide. Propuxemos que fosen tres. Ata hoxe. E que fose civil. Ata hoxe. España ten un problema. Chámase Marrocos. E a democracia española ten outro. A súa obsesión en confundir o dereito de autodeterminación co exercicio violento dun dereito que só apela ao voto. O de hoxe?. Nada con patacas.
