Non pasarán!

Manuel Ruiz Robles

A primeiros de xullo cheguei ao aeroporto parisiense de Orly procedente do aeroporto internacional de Málaga, cuxo nome, Pablo Picasso, honra a memoria do xenial pintor malagueño; comunista para máis acenos, pois nunca ocultou a súa forma de pensar: “Ingresei no partido comunista como o sedento que vai á fonte para beber auga fresca”.

Tras a miña estancia na progresista e máis bela cidade do mundo, puiden seguir en directo a apaixonante segunda volta das eleccións lexislativas en Francia, que deu a vitoria á Nova Fronte Popular -unha ampla coalición de esquerdas que inclúe ao históricos partido socialista e partido comunista francés- ao berro de Non pasarán! en castelán; aínda que, iso si, con acento francés.

Nestes días celebrouse tamén o 80 aniversario da liberación de París. Tiven a honra de asistir a algúns dos actos oficiais presididos pola Alcaldesa de París, que sen ser tan brillantes como os do 75 aniversario, revestiron gran solemnidade, impregnados da paixón do momento político que vive Francia.

Puiden constatar o agarimo que o pobo de París manifesta pola súa alcaldesa, a gaditana Anne Hidalgo, cuxo discurso, en homenaxe aos españois da Nove e da Resistencia -que liberaron París das garras do nazi-fascismo-, foi enormemente aplaudido e coreado co histórico “Non pasarán”.

Foi moi visible a presenza de autoridades españolas nos actos de homenaxe á Nove -entre elas o ministro de Política Territorial e Memoria Democrática de España Ángel Víctor Torres e o embaixador de España Victorio Redondo- aparentemente felices e orgullosos xunto a Ana, entre bandeiras da II República e cánticos como o de Ai, Carmela!, ou o impresionante himno da Resistencia. Un importante acto que me emocionou e encheu de esperanza.

“A Nove”, compañía pertencente á división do xeneral Leclerc, estaba formada principalmente por españois: socialistas, anarquistas, aínda que tamén do POUM catalán e algúns comunistas. A Resistencia, principal forza liberadora de París, á que apoiou A Nove, estaba comandada polo lendario coronel Rol-Tanguy na que militaban moitos republicanos españois, maiormente comunistas.

É obvio que a bandeira bicolor -monárquica e da ditadura- non podía, de ningunha das maneiras, facer a súa aparición en tal acto, pois é a que portaban nas súas insignias os militares españois da División Azul, que xuraron obediencia e fidelidade ao xenocida Adolf Hitler, na fronte do Leste, durante a II Guerra Mundial. É dicir, unha das bandeiras do inimigo, derrotado polo Exército Vermello na batalla de Stalingrado, batalla decisiva para a vitoria en Europa das forzas aliadas.

Non puiden evitar o lembrar ao meu pai, combatente cenetista, no Madrid do “Non pasarán”, asediado polas tropas nazi-fascistas do xeneral xenocida Francisco Franco. Tamén veu á miña memoria a miña tía Encarnación, irmá do meu pai, que viviu o éxodo e o horror de “A desbandá”, pola estrada costeira de Málaga a Almería, mentres eran criminalmente cañoneados por buques da Armada, sublevados contra o goberno lexítimo da II República española.

Indignoume ler nestes días un artigo publicado no diario ABC do martes 13 de agosto. Trátase dun libelo en defensa dos criminais de guerra responsables do horror de “A desbandá”. Está asinado por un almirante da Armada que formou parte do gabinete da ministra socialista Carmen Chacón.

Por se iso non bastase, ese sinuoso almirante tenta descualificar e humillar ao presidente da Asociación de Memoria Militar Democrática (AMMD), á que teño a honra de pertencer.

Un almirante camaleónico, non moi diferente dos franquistas emboscados na Armada -ou dos franquistas agochados na xudicatura e outros exércitos- que agora pasan por demócratas, cando ignoran o sentido da palabra democracia, que significa literalmente poder do pobo.

O capitán de navío Manuel Pardo de Donlebún, por máis que lle pese ao citado “ex almirante”, segue sendo capitán de navío da Armada, como testemuña a súa tarxeta de identidade militar que, do mesmo xeito que na del, consta que está en situación de retiro. Iso si, é demócrata de verdade, e non de boca para fóra, como o almirante autor do libelo, posiblemente constitutivo dunha infracción da Lei de Memoria Democrática.

Sirva esta breve crónica do meu paso por París como modesto desagravio do meu camarada e amigo Manolo Pardo, en sinal de amizade.

París, 27 de setembro de 2024 Manuel Ruiz Robles, Capitán de Navío da Armada (retirado).