Na terra onde as oliveiras medran entre ruínas e o vento rumorea os nomes daqueles que xa non están, desprégase unha traxedia de proporcións ancestrais. Baixo un ceo que foi testemuña de séculos de historia, un pobo -que habita nos territorios da Franxa de Gaza e Cisxordania– sofre no silencio enxordecedor da inxustiza. Palestina, coas súas rúas desgarradas e os seus corazóns escachados, é un lugar onde a esperanza loita por sobrevivir entre os entullos dunha ocupación interminábel.
Aquí, a balanza non se inclina; esborrállase co peso abafador da opresión. Mentres o sol se pon tras os muros que cercan a liberdade, un pobo enfronta o implacábel poder dun exército armado até os dentes, apoiado pola frialdade da indiferenza global. O equilibrio é unha ilusión, unha sombra que se esvae ante a realidade dunha ocupación que nega a dignidade e os dereitos máis básicos.
Os campos, onde unha vez agromaron os soños, están agora regados polo pranto de nais que viron aos seus fillos arrincados dos seus brazos. As casas, que algunha vez ecoaron con risos, xacen en ruínas, vítimas dun poder sionista implacábel e colosal que se disfraza de «autodefensa» mentres esmaga sen misericordia. Onde está a xustiza nun mundo onde as pedras lanzadas en desesperación atópanse con bombas que reducen barrios enteiros a po?
O presunto «dereito de defensa» perde o seu eco cando é utilizado para xustificar o xenocidio e a devastación, cando se esgrime para protexer muros mentres miles de vidas son fulminadas. A ocupación, coa súa crueldade cotiá, cos seus bloqueos que estrangulan, cos seus check-points (postos de vixilancia) que humillan, é unha ferida aberta que sangra día tras día, alimentada pola inacción dun mundo que mira cara a outro lado.
É doado falar de “seguridade” cando se está ao amparo da forza, porén a verdadeira seguridade non se forxa na opresión, senón na xustiza. Non hai paz nun lugar onde a liberdade está encarcerada tras muros e aramados. Non hai seguridade nunha terra onde as nenas e nenos medran co eco das explosións en lugar das cancións de berce.
A narrativa de dous bandos en conflito é unha falsidade ou unha simplificación cruel que ignora a realidade do xigantesco desequilibrio, da asimetría brutal que define este enfrontamento. Mentres un lado desprega a súa poderosa e sofisticada maquinaria de guerra, o outro busca refuxio entre os entullos do que unha vez foi fogar. Non se trata dunha guerra xusta; trátase da supervivencia dun pobo fronte a unha maquinaria colosal que, baixo o pretexto da “seguridade”, perpetúa o xenocidio, o sufrimento e a desesperanza.
O berro de Palestina non é só un berro de dor; é un chamado á conciencia do mundo. É un rogo polo recoñecemento da súa humanidade, polo fin da ocupación, pola liberdade de vivir sen o temor constante da morte que descende do ceo. É un chamado a ver, a escoitar, a actuar. Porque nas cinzas de Gaza, nas rúas de Cisxordania, nos ollos das nenas e nenos palestinos que non coñecen un día sen medo, reflíctese a urxencia da xustiza.
Que as verbas non sexan só ecos baleiros no vento, que a poesía non sexa só un consolo pasaxeiro. Que as accións sigan ao clamor, que a humanidade esperte do seu letargo. Porque mentres haxa homes e mulleres que sofren, nenos e nenas que choran na noite por un pai que non volverá, mentres haxa unha nai que vela aos seus mortos, a responsabilidade recae sobre todos nós. Non é só unha loita de Palestina; é unha loita pola dignidade humana, pola liberdade, polo dereito a existir en paz.