Manuel Ruíz Robles
O vello dogma falanxista “España, como unidade de destino no universal” non resolverá os problemas derivados da histórica descomposición do Estado borbónico. Teño a certeza de que a única saída razoable á profunda crise do réxime do 78 haberá de ser a proclamación da República, seguida dun proceso constituínte, onde a soberanía popular sexa respectada, incluído o dereito dos pobos á súa xusta autodeterminación -negociada esta democraticamente, é dicir en liberdade, sen trabas xudiciais nin militares- de modo que se abra paso a un novo período histórico de auténtico progreso e avance social. No 50 aniversario do sanguinario golpe militar en Chile, auspiciado por EEUU, non está demais lembrar as palabras universais do presidente Salvador Allende: “Sigan vostedes sabendo que, moito máis cedo que tarde, abriranse as grandes alamedas por onde pase o home libre para construír unha sociedade mellor”.
Con todo, a monarquía española co seu tradicional “ borboneo” (é o seu costume) representa un serio obstáculo para o desenvolvemento e consolidación das liberdades democráticas, sendo ademais un evidente desastre para a resolución pacífica das contradicións históricas acumuladas. O Rey Felipe VI, vicerrei de EEUU en Españae entusiasta abanderado da OTAN, pon en risco grave ao noso país, arrastrándoo á perigosa escalada da guerra imperialista contra Rusia que, a pesar de ser o país máis extenso do mundo, ten unha economía capitalista de segunda orde, aínda que xigantesca potencia nuclear, cuxa riqueza en combustibles fósiles e minerais estratéxicos ambiciona Occidente. Do mesmo xeito que o seu bisavó Alfonso XIII, causante do desastre de Annual polos seus intereses inconfesables, Felipe VII tamén nos aboca ao enfrontamento civil e á descomposición dos restos do vello imperio español, cuxa decadencia encarna historicamente a súa dinastía. No último terzo do século pasado, as forzas de oposición á ditadura franquista -en particular o lendario PCE, durante moitos anos o partido máis organizado e influente na clandestinidade- abordaron a chamada Transición como unha reforma da ditadura, renunciando á República baixo a absurda premisa de que un pacto coas elites do vello réxime sería suficiente para instaurar a democracia e superar a continuidade do franquismo nos principais aparellos coercitivos do Estado: exército, xudicatura, policía. É obvio, a estas alturas, que se tratou dun erro estratéxico, motivado quizais por un suicida oportunismo dos seus dirixentes, pois iso supuxo non só o enquistamento da ultradereita nas principais institucións, como o é a xefatura do Estado e das Forzas Armadas, senón tamén a destrución das organizacións de base que conectaban ao partido coa sociedade. A pesar de ser durante moito tempo a única forza organizada contra a ditadura de Franco, a súa estratexia reformista no último terzo do século pasado, baseada na chamada “Reconciliación nacional”, abocou á chamada Transición, causa principal da histórica derrota das clases populares e dos pobos ibéricos, sometidos ao nacionalismo españolista, o que consolidou a continuidade no poder da oligarquía financeira e centralista que sustentara a ditadura. Pretender que o proceso democrático pode progresar mediante reformas do Réxime do 78, incluído o seu avance cara a un “horizonte republicano”, non é máis que un novo e perigoso espellismo que arrastra á clase obreira e aos pobos do Estado cara a un canellón sen saída. Doutra banda, a absurda crenza da oligarquía catalá de que pode chegar a negociar co Rey un sucedáneo de independencia, é outra grave ilusión, pois parece descoñecer a temible agresividade do Estado profundo, á que xamais se enfrontará Felipe VI.
As vellas nacións históricas do Estado español -Catalunya, Euskadi, Galicia- non son nin serán a curto prazo soberanas, como tampouco o é o Estado español, sometido aos intereses hexemónicos de EEUU, do mesmo xeito que a Unión Europea.
Unámonos, pois, contra o odioso colaboracionismo do Estado español na guerra imperialista de EEUU contra Rusia, que arruína ao pobo traballador, ameaza gravemente a Paz mundial e destrúe as expectativas de progreso do conxunto de Europa. Unha situación moi grave cuxa evolución estará condicionada polo rumbo que tomen os acontecementos políticos e a actual guerra de Ucraína, posible preludio da III Guerra Mundial.
Manuel Ruiz Robles é Capitán de Navío da Armada (r), ex delegado nacional no Comité Científico da OTAN, asinante do manifesto de militares españois sobre a paz e o cesamento do fogo en Ucraína
