Logo de máis de quince días vendo e partillando videos, memes e audios altamente positivos e optimistas de cara ás eleccións do pasado 18 de Febreiro en Galiza, eu tamén acabei contaxiándome dese espírito festivo e alangreaba ca idea de mudar o goberno do meu país.
Pensaba que a dereita xa perdadera toda a credibilidade e que os galegos, por fin, decidiran cambiar o rumbo dunha nave que levaba guindando o seu futuro pola borda.
Tamén pensaba que a esquerda, por fin, fora quen de chegar aló onde non se escoitaba a súa voz, e, fora quen de convencer ó mesmo diaño. O certo é que un podía aloumiñar cas xemas dos dedos o ceo dos soños e vivir cos ollos abertos.
Foi a mesma sensación que teño cando vexo un número da loteria pendurado da botella de bifiter do bar do meu barrio. Ese número métese de tal xeito dentro do miolo, que o mercas, porque entras nun estado de flotabilidade chamánica capaz de controlar o destiño e crer que ese número estaba agardando por ti, para te liberar do teu traballo que nin te dignifica, nin te enche. Un traballo que che papa a saúde.
Semallaba que desta ía ser, porque todos decían que tiña que ser. Todos sabían que desta ía ser.
Nas redaccións dos telexornais, nos despachos dos xornais de todas as cores xa empezaban a botar números. As calculadoras enriba das mesas. Os pactos posíbeis entre as forzas de esquerda abrían as fiestras de par en par e o vento entraba ceibe coma un paxaro. Podemos sumar.
Todos sabiamos que ía ser. Por fin, unha muller presidenta de Galiza. Iso non o discutía ninguén. A bandeira do cambio era dela e ten que ser ella.
Durante quince días, aí andivemos todos e todas, cun sorriso nos beizos, cun alumear feiticeiro nos ollos, coma presos amnistiados no día de nadal.
Pola contra, os resultados ziscaron polo chan todo aquilo que barruntabamos nos grupos de wasup, nas redes sociais, contando as moedas como fixera aquela cativa que fora vendelo leite á feira.
Estou moi triste e non teño folgo, non teño esperanza, antes morro, e de aquí non me ides sacar por moito que celebredes, e se algún día hai algo que festexar non quedará nada da nosa identidade.
Venderán a terra, o que quede dela. Venderán o vento, ou o que quede del. Venderán os ríos.
Venderán o mar. Soterrán, por fin, a nosa lingua e longo venderán postais con frases feitas e palabras fermosas en galego aos peregrinos e turistas que entran cos pés espidos e cheos de merda no museo do pobo galego. E cando vendan o museo do pobo galego, montarán un albergue para señoritos que fan o camiño de Santigo en helicóptero.
Todo estaba da nosa parte para saír, hoxe, luns 19 de Febreiro, da casa ca cabeza ben alta sabedores de que o tiñamos ben merecido.
E hoxe, Galiza non ten o que merece, Galiza ten o que vota.