Non ves, meu amor?
Xa che dixen que ninguén ía levar nada desta terra sen pedir permiso a quen fixera falla.
A xente perdeu o costume de gardar no peto as cousas que atopa no chan, porque a xente, xa non mira para o chan nin para lembrar o camiño de volta.
As luces do paseo da praia apáganse ás once da noite e de non ser polo recendo a mar e ameixa un podería pensar que está metido nunha cova onde o horizonte non é máis que unha parede de silencio escuro.
Dende que chegamos de León non deixou de chover. A nós tanto nos ten a choiva pero os cativos viñan ca idea de ir ó río de Pontecaldelas a se bañar nas pozas de Redobargo, como faciamos todos os anos por estas datas.
Aínda así, non perdemos o tempo choromicando polas rúas desertas da memoria.
Hai dous días a miña nai contoume que tiña un irmán enterrado en Fontao. O cativo morrera no colo da súa nai, Marcelina, cando só tiña tres meses de vida, de súpeto. Segundo me contou non fora o único irmán que lle morrera, o outro, tamén de moi neno, morreulles dunha infección de ouvidos que o médico non fora quen de atallar.
O meu avó, Julio, foi garda civil e estivo destinado en Fontao durante un ano, cando as minas de Walframio alimentaban o monstro da guerra.
Pois había máis de sesenta anos que a miña nai non pisaba aquelas terras pero lembrábase de todos os camiños, o cuartel, a igrexa e o camposanto onde fora enterrrado o seu irmán, o pé da capela nun día gris de choiva eterna.
Agora xa non queda resto algún da súa lápida máis cas súas lembranzas de nena.
As silveiras foron comendo pouco a pouco os camiños, as leiras, as casas de pedra, os tellados, o cuartel, o sangue. Só quedan en pé os pavillóns onde habita o silencio e o vento.
Non ves, meu amor?
O mar segue aí. Vai e ven cando lle peta, cando lle toca. Somos nós os que adoitamos a perder o norte na procura da eterna xuventude, fuxindo polas autoestradas, sobrepasando os límites de velocidade permitidos. Soñando por enriba das nosas posibilidades ca conciencia tranquila.
Leveite mollar os pés ó mar para que viras que é certo todo o que che contei sobre a ardora e o poder curativo da flora mariña.
Non lle fagas moito caso á xente que funga porque as praias estean cheas de algas e restos de naufraxios. Son os mesmos que ano tras ano fungan pola choiva, polo vento, polo outono, pola vida mesma dende os miradoiros das súas casas de pedra construídas á beira do mar sen permiso algún.
Amanece un novo día sobre os tellados irregulares, abaixo as estradas ainda están baleiras.
Hai tempo que xa non veñen trens cargados de gloria.
Non ves, meu amor? Todo o que che conto é certo, ainda que penses que todo o que fago e digo sexa para que non vaias durmir á túa casa.