C. Noitepedralonga | Cronista apócrifo da era da Verdescencia. Nacido antes do Gran colapso. Carente de alteracións xenéticas.
O contacto da súa pel coa terra húmida éralle gratificante, soportaba ben ter as súas pernas atenazadas. O ferinte era a mirada dos seus compañeiros de camada. A non mirada, porque só a pequena Bríxida detívose uns instantes diante del. Impelida pola preceptora, a pequena tivo que seguir na fila aos seus compañeiros, sen apenas balbucir unha palabra. A súa mirada de reproche e incomprensión era peor castigo que pasar a noite á intemperie coas súas pernas enterradas ata os xeonllos.
Todos os seus compañeiros de camada recolléronse mentres el soportaba a súa pena por ser diferente. As pingas daquela sempiterna fina choiva verdella escorregaban polo tupido lanuxe que cubría a súa pel. El, absorto, contemplábase as entumecidas mans, achacándolles a súa torpeza, exonerándose a se mesmo do crime perpetrado por elas.
Só quixera admirar máis de preto a aquela filla da primavera. Marabillado ante a súa delicada beleza, acariño a súa corola, atraéndoa cara el para apreciar a súa fragrancia. A éxtase foi efémera, viuse abruptamente interrompido polos estridentes berros dos seus compañeiros. Abriu os ollos alarmado, entre os seus bastos dedos seguía a fermosa flor, pero o cáliz estaba separado do seu talo, que aínda abaneaba tras a súa decapitación.
Quería permanecer ausente da algarabía fixando a mirada nos estames da moribunda, coma se esta continuase fecunda. Conseguía xa abstraerse dos laios delatores do resto da camada, cando a preceptora, achegándose atropeladamente, arrincoulle a extinta flor da man e introduciulla na boca.
Todos, menos el, salmodiaron as sacrosantas escrituras á orde da preceptora: “CÓMESE SÓ O QUE UNHA MATA. MÁTASE SÓ O QUE UNHA COME”.
O nó na garganta, produto da culpa, impedíalle tragarse o resto vexetal. A adusta man da preceptora aprisionaba a súa cara con crecente impaciencia, pero resistíase a esnaquizar cos seus dentes aquilo que fai uns instantes iluminaba o seu ser. Coñecía de memoria os dogmas. Recitaban a diario os tres ecomandamentos, emporiso, consciente da súa profanación, negouse a tragar. Facelo era para el repudiar a beleza da súa nai Natureza.
A cólera da preceptora non se fixo esperar. Agarrou pola cabeleira ao herexe e arrastrouno ao círculo de castigo.
–CAL É O SUPLICO PARA O HEREXE? –preguntou con iracunda voz a preceptora.
Un coro entusiasta secundouna: “METADE TERRA, METADE AIRE E QUE O CEO O XULGUE”.
Non era a primeira vez que recibía castigos menores polas súas torpezas, pero o xuízo celestial era unha pena maior reservada a adultos reincidentes. Ningún humano inmaculado resistiría con vida este suplicio sen interceder a acción piadosa dalgún compañeiro.
Estaría exposto á choiva aceda durante a escuridade, anunciou con crueldade a preceptora. A súa pel exposta á auga acidulada da choiva, aínda que protexida pola densa lanuxe, irritaríase ata separarse do seu corpo.
A pesar da súa curta idade, posuía a forza necesaria para desembarazarse da súa opresora con facilidade e sabía que ningún dos que lle empuxaban ao patíbulo enfrontaríase a el se estivese resolvido a escapar. Aínda así, deixouse arrastrar resignado.
Quedou só. Só, esperando a negrura e o terror verdello que acompañaba á choiva nocturna. Só, así se sentiu toda a súa infancia desde que foi recollido na camada e separado do seo da súa proxenitora.
Os escasos e fugaces achegamentos de Bríxida eran os únicos agarradoiros no seu naufraxio emocional. Aceptaba de bo grado o suplicio, se con iso borraba o xesto de reproche do rostro dela. Canta dor producíalle ser repudiado por ela.
Despois do Gran Colapso, comezou a práctica de alterar xeneticamente embrións humanos para aumentar a súa forza e resistencia, co fin de suplir a falta de maquinaria. Estes humanos axigantados necesitaban adestramento especial na infancia para paliar a súa torpeza conxénita.
Coa chegada da Verdescencia prohibíronse as alteracións xenéticas e os “brutos” só nacían de nais alteradas que non foran esterilizadas. A súa ruda forza sen adestramento relegábaos á torpeza dun simio. Aínda que desprezados polos humanos puros, estes simiescos nenos eran admitidos nas camadas porque o primeiro ecomandamiento da Verdescencia amparaba a súa inclusión.
“Abolición do especismo e igualdade de todos os seres vivos”, rezaba así o terceiro ecomandamiento. Os “brutos” eran admitidos, pero non aceptados.
Todos os traballos que requirían un esforzo físico ou especial resistencia a un nocivo ambiente recaían sempre nel e el sempre os desempeñaba solícito, a pesar de nunca recibir un xesto de agradecemento. Non importa canto se devecese pola supervivencia da camada, sempre sería un intruso entre eles. Sempre sería o bruto, a besta sobre a que todos fan chanzas.
Permanecía cos ollos pechados. A choiva, máis densa e aceda pola noite, impedía á lúa reflectir luz no sotobosque. Telos abertos só os expoñería ás pingas aciduladas.
Entre o repenique da choiva distinguiu o andar lixeiro dun humano. Virou a cabeza na dirección do son de pisadas e alí estaba ela. Un sorriso sucou a súa cara nada máis vela. Tusiu con brusquidade, expulsando a súa amargura, e inspirou, enchéndose de toda a esperanza que lle traía Bríxida.
–Verte éncheme de vida, pero non soportaría verche sufrir pola miña culpa. Marcha –salouco el.
–Vaite –reiterou –Lisca, por favor.
–Non, non insistas Shostak –sentenciou e apostilou solemne levantando a voz. –Reclamo o meu dereito á acción piadosa.
Bríxida asomou a cesta que traía oculta baixo o seu poncho. Extraeu un puñado de ungüento lameiroo dela e comezou a estendelo sobre a pel do supliciado para aliviarlle a dor e protexelo unhas horas da choiva.
A cesta contiña Terra Sacra, unha arxila que conservaban no templo a resgardo da contaminación atmosférica e que mesturaban co zume dunha hedra con propiedades analxésicas e terapéuticas. Se alguén descubría a profanación cometida pola nena, nin sequera ela, primoxénita da suma sacerdotisa, libraríase do suplicio letal.
Shostak non era descoñecedor do perigo, pero mantívose calado. Sabía que nada do que dixese ía dobregar a determinación da súa amiga. Ademais, advertía o enfado dela por non haberse el protexido a pel con barro do chan como facían todos os supliciados.
Non era a primeira vez que ela lle afeaba o seu afán por converter todas as afrontas e castigos nunha ordalía persoal que, unha vez superada, levaríalle a ser nun igual, un máis da camada. Cantas veces dixéralle ela que o problema non era el, que arriscaba a súa vida por unha quimera.
O amencer sorprendeunos aniñados un xunto ao outro. Non tiveron tempo de espantar a nugalla, a atronadora voz da preceptora devolveunos á noite máis escura. Aquela voz cargada de xenreira estaba a acusarlles da máis obscena herexía e non deixaba de increpar á camada para que collese pedras do chan para lapidar á parella de herexes.
A pesar da forza intimidatoria da preceptora, ningún fixo ademán de seguir as súas imperativas ordenes. Unha cousa era maltratar ao bruto e outra a unha deles, que ademais era filla da suma sacerdotisa e estaba, por tanto, ofrecida como vestal do templo.
Shostak, resignado á súa sorte, estirou os brazos tratando de protexer a Bríxida do que estaba por vir, pero ela, zafándose de el, ergueuse encarándose coa preceptora. A pequena tensou o seu corpo, buscando agrandarse, e cunha voz meliflua, pero penetrante, foi refutando as acusacións da preceptora.
–Esta terrasacra é o presente que recibín por ofrecerme como vestal e son libre de usalo como queira. –Espetoulle á preceptora e continuou avogando pola súa inocencia mentres fitaba a mirada, un tras outro, cos seus compañeiros. –Invoquei o meu dereito para exercer a piedade e compartín o seu suplicio todo o tempo que o auxiliei. Non quebrantei os nosos mandamentos.
—A Verdescencia ordénanos protexer a vida e só castigar a quen pon en perigo, conscientemente, a outras vidas…–Non puido acabar a frase. A preceptora, aproveitando que Bríxida dáballe as costas, abalanzouse sobre ela e derrubouna.
Ambas se precipitaron sobre o chan lamacento. A nena braceaba, mentres a súa cara, esmagada polo peso da corpulenta preceptora, estaba mergullada no lodo verdoso.
Os seus compañeiros de camada contemplaban a escena arrepiados. Reprobaban o trato afectuoso que Bríxida dispensaba ao bruto, pero ela era unha dos seus, unha filla da Verdescencia.
As súas caras contraéronse, entre laios entrecortados, pero ningún intercedeu pola agonizante nena. Foi Shostak quen, impelido por unha forza sobrehumana, empuxou brutalmente á preceptora e tomou tremente o corpo da nena, esperando que estivese con vida.
Cunha estrepitosa bafarada, Bríxida deu a entender que seguía viva. Sen tempo para recobrarse, a pequena buscou coa mirada á preceptora para descargar a súa ira sobre ela, pero esta xacía desmadexada ao pé dunha rocha coma un galdrapo.
Quixo achegarse a comprobar se aínda vivía, pero viuse levantada polo aire e cabalgando ao carricho sobre Shostak, quen fuxía espantado en desbandada.
Sabía que debía volver, aínda así permaneceu ao galope, excitada, coa cabeza da súa montura cinguida entre as súas coxas e asida á súa cabeleira. Deixouse ir.
Shostak non parou de correr, todo o que as súas pernas daban. Primeiro esporeado polo medo, por distanciarse do horror. Logo atraído pola liberación que soñaba atopar máis aló do cúmulo de nubes. Ladeira arriba, a grandes zancadas foi gañando o cumio que lle abriría un novo mundo.
Tras a gran guerra química que sobreveu ao Gran Colapso, por un estraño efecto climático, formouse un falso ceo de nubes verdellas. Este acontecemento expulsou ao ser humano dunha vasta extensión do planeta. A vida humana restrinxiuse ás altiplanicies, mentres plantas e animais adaptábanse a un planeta acidulado baixo aquel ceo verde.
A fame negra trouxo consigo o salvaxismo caníbal. A sociedade, o pouco que quedaba dela, se desmoronou. Agrupada en clans xerarquizados, a poboación loitou encarnizadamente entre si por sobrevivir ao desastre.
Non todos quedaron atrapados no vórtice humanicida, unha gran congregación de pacifistas tentou illarse daquel holocausto. Eran maioría, pero, esparexidos por todo o planeta, eran débiles para defenderse das constantes rafias dos clans. Desesperados ante a truculenta anomia, penetráronse na penumbra verde. Era un éxodo suicida.
Uns, convencidos que o seu sacrificio sería un xesto redentor ante Gaia. Outros, crendo que a nai Natureza obraría un prodixio para salvalos, e o resto, os que máis, deixáronse levar.
A choiva aceda decimou á congregación, aínda así, insospeitadamente, conseguiron adaptarse e sobrevivir. Descubriron que de día a acidez da choiva era menor e que só a exposición nocturna era letal. Un insólito efecto térmico ao que chamaron milagre.
A avoa de Bríxida foi a primeira en utilizar o zume da hedra sacrosanta con fins curativos. Ela mesma erixiuse na primixenia sacerdotisa da Verdescencia e, xunto a unha camarilla de veteranos activistas, non tardaron en transformar os ideais ecoloxistas e pacifistas nun novo credo.
A fe na Verdescencia propagouse de inmediato e o seu indiscutido credo deu consolo e esperanza á atribulada Congregación naquela vasta extensión ignota, escura e indómita.
Tras décadas sen ser tripada polo ser humano, a Natureza renaceu con todo o seu esplendor naquela rexión. Pero nada era como o lembraban. A escaseza de luz solar e a auga acidulada foron o crisol para as miles de mutacións ás que se aferrou a vida para adaptarse e reverdecer.
A Congregación co seu novo credo como lei estruturouse imitando aos animais. As manadas agrupaban a decenas de familias, cuxos fillos eran formados nas camadas. Sobre eles, o templo da Verdescencia tecía a sociedade. O Sínodo, presidido pola Suma Sacerdotisa, lexislaba, administraba xustiza e era guía espiritual da Congregación
Cada manada escollía o seu delegado no Sínodo e estes eran renovados cada lustro. Todos, excepto a Suma Sacerdotisa, quen era reiteradamente aclamada pola Congregación, cada vez que se elexía un novo Sínodo.
A Suma Sacerdotisa fora unha activista antisistema moi popular antes do Gran Colapso e unha das artífices do movemento pacifista que orixinou a Congregación. Que ela encarnase a Verdescencia foi aceptado como algo natural.
Facendo malabares coas contradicións ideolóxicas, a avoa de Bríxida consentiu en perpetuarse como institución suprema da Congregación. A súa venerada figura, os novos ritos e liturxias instaurados e o fin da penuria alimentaría trouxeron anos de estabilidade e acougo. A nova orde baixa o credo da Verdescencia era venerado.
Shostak arfaba buscando recobrar os folgos. Por fin parouse. Alcanzaran o cume. Desde a altiplanicie podían ver, aos seus pés, o mar de nubes que cubría o seu fogar.
E o Sol. Aínda que xa no ocaso do día, ambos gozaron con aquela luz que todo o irradiaba e temperaba os seus corpos. Nacidos na era da Verdescencia, en toda a súa vida o sol estivera oculto polas densas nubes, que só deixaban filtrar unha tenue luz.
Non había indicios de civilización humana. Non había perigo, Permaneceron mudos contemplando aquel mundo descoñecido ata que se ocultou o sol. A noite era sinónimo de terror para os verdescentianos, pero alí non había choiva de morte nin escuridade absoluta. No canto diso, unha enorme bóla branca iluminábaos e un firmamento de puntos titilantes enchía o ceo. O azar quixo que o plenilunio sorprendéseos no seu perixeo.
Aquela súper lua desatou o instinto animal de Shostak. Tensou todo o seu corpo e do máis profundo do seu ser brotou un ouveo prolongado e agudo, case melodioso. O primeiro foi un inconsciente saúdo á lúa. No segundo, o saúdo fíxose extensivo a aquel novo mundo de liberdade, que se abría ante el.
Bríxida estivera demorando o momento. Era hora de dicir adeus. O ouveo do seu compañeiro sacáraa do seu ensimesmamento. Aquel berro salvaxe había deshumanizado o rostro de Shostak e resolto a súa encrucillada.
Aínda que o certo é que nunca chegou a ser un dilema. Ela era humana, membro da Congregación, cría firmemente no ben común e na doutrina ecoloxista e pacifista da Verdescencia.
Aquí separábanse os seus camiños. Non ía acompañar a Shostak na súa viaxe de liberdade individualista, pero o súa lembranzas acompañaríaa toda a súa vida.
Comezou a desandar impaciente o camiño, deixando atrás ao seu desconcertado amigo. Tiña que falar coa súa nai, tiña que falar coa manda, tiña que falar con todas … Había todo un mundo que mudar.