Desastre inducido na sanidade pública

Xabier P. Igrexas
Xabier Pérez Igrexas Concelleiro do BNG de Vigo

Dezaoito meses despois do inicio da pandemia practicamente ningún centro de saúde do noso País pode funcionar con normalidade. Na área de Vigo, contan con apenas o 50% do persoal necesario. A nefasta política aplicada pola Xunta do Partido Popular tórnase nun desastre inducido que cómpre encadrar na ofensiva que, desde hai máis dunha década, emprenderon contra a sanidade pública en beneficio dos seguros privados.

Unha situación que se manifesta na desatención da poboación e na merma da calidade asistencial e, ao tempo, nunha sobrecarga inasumíbel do propio persoal sanitario que está, literalmente, ao límite das súas forzas. Esgotadas física e mentalmente, tendo que botar mesmo man de ansiolíticos para soportar axendas infinitas. E como corolario padecendo unha infame precariedade laboral. Esa é a recompensa do Goberno do Partido Popular a un persoal sanitario que desde o inicio da pandemia deu, e segue a dar, o mellor de si propio, para que o dereito á saúde poida impoñerse, malia as dificultades, sob os recortes.

O máis perverso deste desastre inducido é que promoveu un enfrontamento inxusto e sen sentido entre a poboación, farta de agardar até 20 días para lograr unha cita telefónica, e o persoal sanitario que acaba por se tornar albo dese malestar. É a cizaña sementada polo Sergas na súa estratexia de “canto peor mellor”, que leva como bandeira a rotunda e absoluta falsidade de “non se pode facer máis”. “É o que hai”, ben podía ser o lema da Consellaría de Sanidade da Xunta de Feixóo.

Pero hai alternativa. Claro que a hai. Así o visan as numerosas propostas concretas e perfectamente factíbeis que o BNG vén trasladando desde hai meses para reconducir esta situación e evitar que tronce a Atención Primaria e que acabe colapsando o conxunto da sanidade pública galega da que é espiña dorsal. Medidas como un plan de choque de 200 millóns de euros, ou a incorporación de outras profesionais sanitarias de especialidades como a psicoloxía clínica,  a logopedia, a terapia ocupacional ou o alargamento das carteiras de servizos para que enfermería, matronas ou fisioterapeutas, poidan desenvolver máis funcións con autonomía. Que arredor do 30% das consultas de medicina de familia teñan a ver coa saúde mental visa a importancia deste tipo de reforzos. Para alén de reforzar as restantes categorías, desde as PSX até as administrativas, saturadas por asumiren novos procesos e tarefas derivados da Covid.

Como de maneira tan teimuda como pedagóxica afirma a deputada e portavoz de Sanidade do BNG no Parlamento galego, Montse Prado, non podemos comprar o relato da impotencia, o discurso de que nada se pode facer, porque nesa resignación reside a vitoria dos que queren destruír a rede asistencial pública.

Non abonda tampouco con nos laiar. Non chega coa queixa nin a denuncia. Cómpre actuar e rebelarse. Temos que saír á rúa a mobilizarnos con contundencia para esixir o noso dereito á saúde e a unha sanidade pública universal, gratuíta e de calidade. Temos xa data e hora na manifestación convocada pola Xunta de Persoal do CHUVI: 30 de setembro ás 20h desde o PAC de Pizarro en Vigo.