En Pontevedra, na avenida de Montecelo nº 23, moi cerca do hospital, encontrámonos este restaurante que pode presumir de levar máis de medio século dándolle un servizo de calidade aos veciños e veciñas de Pontevedra. Hoxe xa é a terceira xeración quen o rexenta, Daniel,un mozo de 24 anos, neto dos fundadores, que naceu nunha cociña, na cociña dos seus avós e do seu tío, cun bar pegado ao seu, vive con enorme paixón nunha cociña, e morrerá ,dentro de moitos anos, nunha cociña. El realiza o seu traballo con enorme paixón, leva traballando desde os 16 anos, e é un excepcional cociñeiro. Para nós foi un pracer conversar con el. Velaí vai o que deu de si a nosa conversa.
Máis de medio século facendo as delicias da veciñanza de Pontevedra.
Daniel Domínguez Gallego, propietario.
“A nosa intención é que cada persoa que entre na nosa casa sinta que se lle trata exactamente igual que na súa”
Cóntanos a historia de Casa Lola?
Fundárona os meus avós paternos en 1968, e logo pasou polas mans dos meus país. Estivo aberta ininterrompidamente ata o ano 2019, logo durante uns anos non quedou outra que pechar ata que a collín eu recentemente.
Supoño que o nome co ano incluído é unha homenaxe aos fundadores?
Si, é así. Para min a miña familia é un compoñente esencial na miña vida. Grazas a eles son o que son e estou onde estou. Eles ensináronme a miña profesión, eles ensináronme a facer o traballo con amor a tratar de que o cliente que entrase na nosa casa se sentise como se estivese na súa. E o nome do local, xunto co ano no que se fundou, é unha humilde homenaxe aos meus avós que traballaron moi duro, en circunstancias difíciles, para sacar o negocio adiante.
O local naceu antes ou despois que o hospital?
Ao mesmo tempo.
Por que eses anos de paréntese?
Ben, digamos que a expropiación de Montecelo supuxo un pau moi gordo para a miña familia e unhas circunstancias moi difíciles. Pero agora retomo eu con enorme ilusión , con moitas gañas de traballar e coa intención de que o noso restaurante siga a ser unha referencia na cociña de Pontevedra.
Case se podería dicir que ti naciches nunha cociña?
Pode dicirse sen o case. Eu nacín nunha cociña e os 24 anos da miña vida desenvolvinos nun restaurante. Adoro o meu traballo e me resultaría inconcibible a vida facendo outra cousa distinta.
De feito nos anos de paréntese ti non paraches?
Non, non parei. Tiven outros dous locais pero sempre mantiven moi viva a ilusión por poder reabrir o local familiar.
Cantas persoas traballades en casa Lola?
A miña parella, o meu pai, eu e catro empregados. Somos en total 7 persoas.
Que horario tendes?
Abrimos de luns a venres de 8:00 ás 12 da noite. As fins de semana pechamos á mesma hora pero abrimos ás 11:00. De momento non pechamos ningún día.
Que tipo de servizos ofrecedes á vosa clientela?
Damos almorzos, comidas e ceas.
Nas comidas temos menú do día?
Si, temos menú do día a un prezo moi razoable:12:50€ e tamén temos carta. Podemos adaptarnos ao interese do cliente. É dicir se alguén quere facer unha comida ou unha cea dalgún produto en concreto, faise. A nosa filosofía sempre foi mesturar a calidade, o produto que se oferta nas nosas cartas é de calidade superior, e os prezos razoables. Queremos que quen veña a nosa casa teña gañas de repetir, tanto porque comeu ben como porque recibiu un trato cálido e cordial que lle fixo sentirse moi a gusto.
Ben, e eu que xa probei a túa cociña nalgunhas ocasións sei que a ti te gusta experimentar, verdade?
Si, si que me gusta, non te equivocas. No noso sector, como en todo na vida creo eu,innovar é fundamental. Ofrecer novos sabores e novas experiencias á clientela é unha forma de amosarlles o noso respecto pois tratamos sempre de buscar o mellor para eles.
Cónstame que é así, e de feito recomendo a quen non coñeza a túa cociña que trate de coñecela porque paga a pena
Moitas grazas.
Que tipo de clientela adoita vir pola vosa casa?
De todo tipo. Temos desde persoas que teñen algún familiar no hospital e teñen que comer nalgún sitio, ata xente que nos coñece por calquera outra cosa e lle gusta o servizo que lles damos e nos distingue coa súa confianza.
Recordo Dani que nun dos negocios que rexentaches nos anos de paréntese preguntárache se era o negocio da túa vida e dixérasme que non, que ías tratar de facelo o mellor posible, desde logo, pero que a túa ilusión era volver abrir “ Casa Lola 1968”.Rematamos a entrevista coa mesma pregunta: Este é o negocio da túa vida?
Agora si que che digo que si. Este é o negocio da miña vida. Por min ,por toda a miña familia que tanto loitou, polos que están e polos que xa non están e por Montecelo que tanto quero digo rotundamente que este é o negocio da miña vida. Só quixera despedirme reiterando o meu agradecemento inmenso, inmenso como o máis inmenso dos océanos, á miña familia por ensinarme e por darme todo. Teño a certeza de que cos que xa non están algún día poderei volver gozar dunha comida na súa compañía.