O difunto do Churi e Felucho levantaron a Manolito do chan cando se decataron de que os berros eran de dor e non de ledicia. Manolo tapaba a súa cara coma Djukic cando marrara en 1994 aquel penalti fronte o Valencia que lle daba a liga ao Deportivo da Coruña. Axeonllado, agochado tras das cuncas das súa mans, Manolito tamén agardaba que alguén baixara do ceo e o espertara daquel pesadelo.
Deixaron a Manolito no limiar do portal da súa casa, coma quen deixa un recén nado na porta dunha igrexa.
Todos temos días bos e todos temos días malos. Uns e outros vanse alternando sen aviso previo.
Aquela tarde, Manolito no atinaba unha nin chuzando. Nin tirando de pino. Nin rozando as bolas contra a pedra do poste da luz para que non se lle ecorregaran.
A súa bola preferida xa durmía no peto do Silvio, un cativo de Venezuela que levaba non máis dun mes vivindo no edificio de Roque e que tamén sabía xogar ás bolas coma o cativo que había de traer para o Campo das Redes a primeira medalla de ouro nuns xogos olímpicos.
Todos sabemos que non é doado retirarse cando perdes. Tamén sabemos que o que gaña non se retira ata que o que perde non ten nada que ofrecer. Iso, é lei. Xa podía chamar a túa nai ou o Papa de Roma.
Os petos de Manolito estaban cheos de area e ollos eran como o vidro dun acuario. As bágoas querendo facelo seu camiño, meixela abaixo, e nós, agardando a enchente.
Silvio e Manolito acordaron botala derradeira partida ao “ploquin cuarta”. O xogo era o mesmo co ploquin. Atinar na outra bola. Mais desta vez, para tirar, podías adiantala canica unha cuarta, e, para gañar, ben podías acertar na bola ou dexaila á distancia máxima dunha cuarta.
Manolo tiña a partida gañada. Dous centímetros para facer cuarta.
A carraxe non lle cabía no peito e tirou con tanta forza como un canón. A mala xorte quixo que unha estela da súa canica fora violentamente bater no seu ollo dereito.
Pasou un mes sen saber nada de Manolito. Canducha, a nai de Felucho. dixéranos que perdera o ollo.
As primeiras veces que salui á rúa levaba un parche. Todos cavilabábamos no novo ollo de Manolito. Uns decían que os doutores lle puxeran un pelouro de aceiro. Outros que un pelouro americano, branco con liñas vermellas. Outros aseguraban que era un ollo de maderia porque os seus pais non tiñan cartos para o un ollo de morto. Todo cantares e trolas.
Unha tarde xogando ao cachibote colleume da man e agochámonos detrás dunha vimbieira, no campo de abaixo.
-¿Queres ver algo Xoán?
Eu pensei que me ía ensinar os pelos que lle saíran na pirola e calei. O meu silencio colleuno por un si.
Achegou a súa a cara á miña e levantou o parche. ¡Arredemo! O rao de Manolito levaba un pelouro de vidro e semellaba que tiña un ollo de gato.
-Ensínocho a ti o primeiro porque es o meu mellor amigo, e, si queres, podes tocalo.
O Manolito foi o mellor xogador de canicas de toda a contorna. Ía selo primeiro en traer unha medalla de ouro para cada un de nós.
O cabrón do Manilto librouse da mili.