Cuarto fragmento do diario de Senlúa Arraiana

Tambores de guerra

(Este cuarto fragmento do diario de Senlúa Arraiana foi recuperado e adiantado ao noso tempo por Noitepedralonga, fiel camarada do avó da futura lider da resistencia arraiana). 

Chámome Senlúa e son membro da resistencia arraiana. Mañá partimos cara os territorios da Colmea na franxa do oeste. Sen eventualidades que nos atrasen necesitaremos alomenos 30 días para atravesar Mortefría. Non estarei soa, a Asemblea decidiu que finalmente foramos dous os que nos infiltráramos na Colmea e que na viaxe nos acompañara unha pequena escolta que logo establecerá base o máis preto posible dos asentamentos colmenitas para darnos apoio e facilitar a extracción de disidentes. Todo este operativo sen precedentes pon de relevo o crucial que é esta misión para a supervivencia do pobo arraiano. Un atento silencio fíxose eco da exposición do Consello de Sabios sobre os resultados das súas medicións respecto a minoración do desfase entre a rotación e translación da Terra. Un murmurio entrecortado polos sentimentos contrapostos sucedeu ás conclusións do Consello. O seu ditame foi contundente, o acoplamento dos movementos do planeta será unha realidade en menos de 10 anos. Que a cara escura da terra quede estacionaria libraranos de vagar pola face do asolado planeta esquivando o mortífero sol nacente pero obríganos a facer resoar os tambores de guerra moito antes do debido. Distamos moito de ser rival nunha contenda aberta contra a Colmea, nin en número nin en armas. Somos un pobo fundado sobre a repulsa ás armas e á violencia que desatan pero o camiño da supervivencia é angosto e retorcido. Se non acadamos a conquista de territorios na frondosa franxa ocupada pola Colmea os nosos días estarán contados. Apenas atopamos víveres en bo estado, nin sequera rexistrando os soterrados aparecen xa conservas. A maioría dos alimentos que rastrexamos son os despoxos dos asentamentos da Colmea.  Sen necesidade de trasladarse para non ser alcanzados pola xélida noite de Mortefría non volverán a deixar plantacións abandonadas.

Necesitamos debilitar a Colmea para estar en condicións de negociar un reparto dos territorios. Este é o obxectivo marcado pola asemblea, pero moitas nos tememos que teremos que conxurar o arte do imposible para cohabitar pacificamente con ese réxime totalitario.

Agardo que no longo camiño poida clarexar a situación con Malatesta e rebaixar a tensión entre ambos. A todos sorprendeunos que se ofrecera voluntario para ser o segundo infiltrado. Ninguén cuestionou a idoneidade de alguén tan forte e abnegado na defensa da comunidade como Malatesta, a pesares de que desde o fatídico incidente tornouse cada vez máis calado e esquivo. A súa actitude silente e por veces hosca é soportada con comprensión pola nosa xente,  pero a min escóceme tanto que aínda hoxe me impide suturar os sentimentos esgarrados pola desgraza acaecida. Malatesta foi xunto coa súa irmá Tenuesombra os meus infatigables compañeiros de infancia. Os tres eramos os nenos máis atrevidos de todos e nunha das nosas temeridades Tenuesombra fóisenos. Xogábamos ao límite, inconscientes do perigo, buscando sentirnos libres e vivos pero foi a morte a que xogou a derradeira man. O tempo non cura as penas só as vai soterrando na memoria. Revivir o sucedido préndeme a comezón da culpa. Aquel día era un calquera dos que xogábamos a ver quen se adentraba máis en Mortefría rivalizando entre nós ante o medo a perderse na escuridade. Coma sempre os tres quedamos sós ante o abandono dos demais rapaces, pero ese día Malatesta máis eu levamos a nosa fanfarronería máis aló. Absortos na nosa rivalidade esquecemos a Tenuesombra deixándoa atrás. Xa nunca voltamos a ver o seu sorriso. Ela nunca ría ou choraba sempre mantía debuxado na seu rostro un perenne esbozo de sorriso. Un impertérrito rictus co que pretendía agochar a dor pola recente morte da súa nai. Nunca a atopamos, con ela se foi a miña xuventude truncándose a profunda amistade que Malatesta máis eu nos profesábamos. Ela sempre pretendeu que nesa amistade aniñara unha relación máis estreita. Abandonar o seu ciclosolar e internarse na xélida escuridade fixo anacos a súa pretensión. Sempre temín que me sinalaran, pero nunca ninguén nos recriminou nada. Pareceu como se todos non agardasen outro desenlace para a corta vida de Tenuesombra. Como non me decatei? Cantas veces ten ecoado na miña cabeza esta pregunta. Como non me decatei? 

Basta de lamentos! Teño que baixar a despedirme da miña nai, pode ser a derradeira vez que comparta con ela as miñas inquedanzas.  Gostaríame levarme o diario que escribiu a miña avoa, a miña nai o atesoura coma un códice vital pero a min será un asidero nos abismos que se aveciñan. O meu avó fluía a través da acción mentres a miña avoa oficiaba de cronista da súa época. Teño poucas lembranzas da miña avoa, despois do desastre volveuse adusta e taciturna. Sempre estaba onde era necesario pero a profunda aflición polo sucedido ensombrecía o seu rostro.  Se coñezo ben a vida dos meus avós e da infancia dos meus pais na súa amorriñada Tameiga natal é pola infinidade de veces que lin os diarios da miña avoa Loiralei. A miña nai durmíame cos pasaxes máis alegres do diario e logo eu atopei alimento racional nas súas diatribas o contra os gobernantes corruptos e a xente indiferente. Levo sempre conmigo unha das fotos que gardou no seu diario, son portais máxicos que espertan a miña imaxinación e trasládanme a aquel mundo verde.

Como se me vai o tempo cando póñome a escribir mentres os fragmentos da lúa alumean no escuro ceo sinalándome o destino que mañá imos emprender. Pero hoxe quero rematar cunhas palabras da miña avoa que desde hai tempo reteño na memoria: “…pero quen se cre que é? Coma unha rancia aristócrata enfundase na bandeira do noso concello como se ela estivera unxida por un halo divino e fora a nosa luz no abismo. Canto máis grande é a bandeira coa que se viste maior é a necesidade de agochar a súa irritación por ter que tratar coa xente do común. Como é posible que case a metade da veciñanza siga almorzando as súas mentiras sen unha vaga de arcadas? Ela, na súa embriaguez de si mesma,  considera insólito e reprobable que alguén ose levantar a voz ante as desfeitas da súa deleznable cobiza. Pero ela non é o problema, ela é superflua, son os indiferentes quen nos empurran polo tobogán da extinción…”