Manuel Alfonso Estévez.
Adeus, para sempre, adeus!
Estou mentalmente desolado pola desfeita a un fillo de Fornelos, chamado o francés, da vivenda construída con tanto amor, o teu pé, na súa parroquia, e que unha desafortunada actuación a derrubou, autorizada pola autoridade eclesiástica, para preservar o ASILO SAGRADO da súa igrexa. Que indecencia!
Eu que de meniño tanto te admirei e contemplei co teu pelico un pouco mais alterado, tanto ti como o cordeiro sobre o que pousas a túa man esquerda, “non te deches conta da desfeita”. E iso que está preto de ti.
Onte, cando me bautizaron na túa igrexa (1.932) como hoxe (2.023), cos meus 91 anos, segues sendo o Padroeiro e gardián da parroquia, e non miraches, como se lle derrubaba a vivenda o noso fillo de Fornelos, e nin si queira mandaches parar a demolición, como si non fora nada contigo. Que vergoña, meu amigo!
Eu penso, que dende este meu recuncho de Vigo, onde vivo, seguirás mirando impasible o horizonte, o sol, como o facía eu, os meus oito anos, vendo ocultarse a diario, como hostia celestial, tras a serra de San Cibrán, entre Nogueira e Cristiñade, e non te enteiras, a pesares de estar fronte a fronte, desa desfeita que tanto nos entristece os que somos e nos sentimos xentes ven nacidas.
San Xoán! Sempre te contemplei dende neno, como un amigo, e agora, agnóstico, e coa emoción que sentía de neno, te vexo coa mirada inquieta, despreocupada, inconsciente, inquieta, polo derribo da vivenda dun fillo da parroquia, que querendo engrandecer a súa terra, se encontrou con unha desfeita, con razón ou sen ela, e ti coa mirada perdida.
Mentalmente, te estou mirando e contemplando, e me fixo nos teus ollos de pedra, seguindo a posta do sol, radiante,tódolos días, e Que queres! Non mandaches deter a desfeita habida. A esquerda, ves a Capela da Asunción, que se ergue no Monte Castelo, en Pesqueiras, como fortaleza de fe, e non miras a desfeita que tes o teus pés.
O corazón me di que es imaxe dun ideal que perdura no tempo, que nunca morre, que nunca envellece. Efectivamente, estás como na miña nenez, só o pelexo e o cordeiro perderon albura, quizais, mirando a desfeita. Así me pasou a min, padroeiro de Fornelos da Ribeira, mirándote desorientado.
Paseaba eu, sendo neno, por diante de ti, mirándote alegre, como soemos facer os nenos, atento e distraído, de fronte, con devoción, e hoxe xa me ves. Antes promesa e agora decepción. Asi me ocorre, coa súplica do meu familiar Jesús Cambra e Rivas, propietario da capela Santa Rosa, do rueiro do Casco, expedida polo Papa, Pío X, na Arxentina no 1.912 repartindo Indulxencias Plenarias, pola Graza de non sei quen, e que obra no meu poder. Para que? Me imaxino o para que! Xa direi o resultado.
No ano 1.940 era eu, una promesa xuvenil, como o parroquián, chamado “o francés”, e hoxe, declinando como as ramas da árbore envellecida, con arrugas na faciana e neve na cabeleira, perdida toda emoción.
Onte, alegría, meu San Xoán, e hoxe silencio, entrecortado pola desfeita cos amargos saloucos que brotan incómodos do peito co fío das abundantes bágoas, vendo unha sociedade antisocial, incluída toda a parroquia, co horizonte de neno, rosado, e agora negro infernal.
Xa ves, San Xoán! Como gardaba de neno, gratitude, e agora agnóstico, total. Xa ves!
Triste é morrer, e desconsolador contemplar o que está a pasar na parroquia. E, penso eu, San Xoán, que comigo non vai a pasar a caixa fúnebre o Cemiterio do Coto de Sá, pois de agora en adiante deixarei de ser teu admirador e deixarei de pisar a túa igrexa. O sinto moito. Que se lle vai facer!
