Non lembro con exactitude o día no que entrou na casa. O certo é que xa estaba aí, no salón, cando cheguei, como se fose un trofeo, unha chama olímpica que os meus pais prendían cando lles petaba.
Iso era como telo poder sobre o tempo e sobre a vida.
O televisor era o centro do salón e os sofás de polipel granate dispostos de tal xeito que podías vela pantalla dende tódolos ángulos.
As cociñas xa deixaran de selo centro neurálxico das casas. O lume perdera o seu poder hipnitizador e a xente deixara de contar historias, de transmitir coñecementos e de sementalo maxín con fantasías.
Agora entendo porque a miña bisavoa, Ferminiña, marmuraba soa ao carón da cociña de ferro mentras tecía as horas e axeitaba a pañoleta negra na súa cabeza miúda. Vela agochar a súa melena branca e avelaíña era como ver un paxaro facendo un niño nunha árbore.
Daquela os televisores eran uns almatrostes de moito coidado; pesanban como o chumbo e eran grandes como un camión. Isto obrigou a moitos carpinteiros e fábricas a replantexar o deseño dos móbeis de salón.
Tamén compre decir que se escoitaron voces advirtindo de que aquel aparato non era outra cousa que un trebello do demo co que nos querían lavala cabeza e cambiala orde mundial das cousas. Parvadas de vellos.
Os cans e os gatos dos meus veciños comezáronse a chamar Telefunken e Grundig que eras os nomes exóticos dos seus televisores. ¡Ven Grundi! ¡Tumba Telefunken!
Atrás quedaron nomes tan nosos como Bobi, Misto, Micifú ou Odín. Despois, cando botaron a nova de que unha cadela, que atendía polo nome de Laika, subira ao espacio, tódolos cans chamáronse Laika. Logo viñeron Lassie, Milú, Cliford e un feixe máis que non lembro.
Dende cativo sempre pensei que o espacio, a lúa e os planetas estaban moi preto de nós. Cando saltou a nova de Laika, non podía deixar de imaxar a pobre cadela subindo por unha escaleira interminábel e que eu ía atrás dela.
Todo o que sucedía no mundo era certo,e, como certeza que era, entraba en tódolos fogares por esa pequena fiestra demoníaca con nome de mascota.
Nos primeiros anos as emisións non eran 24/7, como din os meus fillos, é dicir, vintecatro horas os sete días da semana.
Eu sempre quixen pensar que a xente que alí traballaba ben merecía un descanso.
E nesa idea miña do descanso deúseme por pensar que nas películas o descanso dos actores tamén era sagrado. Por exemplo, ben podía haber unha pelexa a morte entre os indios Arapajoes no rìo Vermello en Dakota do Norte co Séptimo de cabalaría, que, cando chegaban os anuncios, paraban a botar un pitillo ou unha fala namentres os telespectadores ían á cociña. Cousas miñas.
Hoxe en día, hai televisións e canles para todos gustos e todos os pensamentos 24/7. Por iso, un, ás veces, non sabe onde vive o non sabe o que realmente é certo. Hai veces, tamén, nas que penso que a terra é plana e que Laika foi todo un invento dos Rusos e dos Americanos. Tamén hai os que pensan que con Franco se vivía mellor.