Nin mescalina, nin LSD, nin fungos psilocibios. Para viaxar de forma segura, como aconsella a DGT, hai que facelo con cinto de seguridade, e para iso nada mellor que desprazarse a outra dimensión nun colchón Pikolín Springwall. O día que o estreei, segundos despois de quedar durmido, comezou unha psicodélica viaxe na que fun trasladado a un hotel de luxo.
O periplo iniciouse cunha chamada a casa porque había que pintar unhas paredes. A pintura era escasa e mestureina con auga e leite condensada para darlle consistencia. Metina nun cacharro alargado, estreito e tan pouco profundo, que ó camiñar verquía por fora. Entrei pola porta do hotel e fun cara a recepción. Pousei o recipiente detrás dunha columna, para que non o visen os clientes. Ía vestido coa roupa de andar por casa e unha chaqueta gris perforada coas hebras incandescentes que se desprenden dos cigarros. Preguntábame se ían darse de conta que na casa teño cans, pero non, o recepcionista nada máis verme comentoume se eu detectara cheiro a pés. Non me din por aludido ata que vin que calzaba uns zocos de plástico sen calcetíns.
–Probablemente sexa eu –contestei sacando os zocos para cheiralos.
Certo é que había un leve recendo, pero só perceptible se metías o nariz no zoco. Deillo ao recepcionista para que tamén metera o nariz e dixo que ese era exactamente o cheirume que percibira.
–Se queres vou a casa e poño outro calzado máis apropiado para pintar hoteis de 5 estrelas –dixen.
–Eu non son ninguén no organigrama da empresa para dar ordes –respondeu.
Pregunteille se era moita a superficie a pintar. Contestou que sobre 800 metros cadrados. Nese intre apareceu o botóns ataviado co mesmo uniforme vermello que o botóns Sacarino.
O recepcionista mandouno, de malas maneiras, a buscar os equipaxes dos señores de Hohenlohe. Sorprendeume, porque segundo el non era ninguén para dicirlle a alguén o que tiña que facer. A continuación, pensei que oitocentos metros eran moitos metros e como non me sentía capacitado para realizar a obra, e menos cunha mestura de leite, pintura e auga, dinlle a opción de que eu persoalmente falaría cunha persoa de confianza que me acababa de pintar a casa.
–Si, chámase Diego e é arxentino –dixen.
Casualmente no pobo había tres Diegos arxentinos que traballaban no sector. Os tres naceran despois do 86, ano no que Deus prestoulle a man a Diego Maradona para marcarlle un gol aos ingleses e deste xeito vingarse polo acontecido na Guerra das Malvinas. O recepcionista era máis de Franz Beckenbauer. De carácter alemán, recto, perfeccionista, que non deixa nada ao azar nin a improvisación.
Xa en vixilia, pensei que na próxima cita pediríalle axuda a miña psicóloga para interpretar o sono. A pesares de ter abandonado as técnicas psicoanalíticas polas cognitivo condutuais, neste caso creu convinte recorrer aos primeiros manuais de Freud para facer un diagnóstico máis certeiro.
Non tardou en relacionar o pegañento verquido de leite condensada e o cheiro a pés coa miña preocupación pola fedorenta e supremacista vaga branca, que devagar, emporca e cubre os edificios parlamentarios de Occidente. Máis tarde, identificou o cambio do regulamento futbolístico, introducido por Deus no 86, con aqueles que no seu nome dan golpes de estado encubertos coa intención de facerse cos recursos enerxéticos e minerais que precisan para manter as súas economías baseadas no consumo salvaxe e depredador.
O que si non tiña moi claro, dixo, era o que podería haber dentro da equipaxe dos señores de Hohenlohe, pero que albergaba a sospeita de que poderían ser armas de destrución masiva con destino Tel Aviv, tema sobre o cal falamos na sesión anterior.
Cando lle preguntei por Beckenbauer, contestou:
–Síntoo moito, pero teño que subirche a medicación!
–A min plin porque durmo en Pikolín! –respondín empregando o famoso slogan da empresa colchoneira.
Primer comentario