As noites no deserto adoitan ser frías e silenciosas, é coma pasar do verán ó inverno en cuestión de horas, todos os días, cada día, así dende que as mareas comezaran a baixar acubilladas entre as sombras hai máis de sete millóns de anos.
Xa non lembro a última vez que nos deixaron ver o mar.
As nosas terras foron ocupadas e o noso pobo sometido e desplazado cara a entraña do deserto onde as estrelas son agullas afiadas penduradas do ceo interminábel.
Estou farto xa de contar estrelas e pedir desexos ós deuses que xamais puseron un pé nesta maldita terra que non deixa de ser nosa.
Hai anos viñeron milleiros de homes a nos prometer a liberdade pero non trouxeron máis que cadeas, fame e sangue. Tamén nos ensinaron as súas linguas pero non chegamos a enterdémonos.
Dende entón, non é moi dodado confiar nos decoñecidos, sobre todo dos que veñen do norte, armados con armas importadas e que mesmo serían quen de nos soterrar vivos ou deixarnos morrer de sede diante dos ollos do mundo. A decir verdade, iso é o que acontece neste mesmo intre.
Dos que sobrevivimos no campo de Tinduf , en Arxelia, poucos son os que coñecen a súa terra, os seus amigos, as súas familias e no horizonte só alcanzamos a ver a sombra dun valado de area de dous mil setecentos quilómetros de longo, cuberto de aramio e sementado de minas que non dan máis froito que a dor, a impotencia e unha fame insoportábel de vinganza.
Hai noites nas que eu mesmo sería capaz de matar un home cas miñas mans por moito que me berres dende a outra beira do deserto.
Cada ano morren arredor de corenta camelos ao pisar algunha destas bombas silenciosas que agardan escondidas baixo da fina área do deserto. Tamén morren homes, mulleres e cativos que queren ver cos seu ollos a barbárie que non se pode explicar con palabras porque pensas que non pode ser certo.
Camiñar preto deste muro é coma camiñar polo gume dunha navalla.
O vento non entende da maldade dos homes. O vento vai e ven sen lle preguntar a ninguén, e, no seu colo arrasta polo chan a semente dos orfos e o pranto da viúvas.
Este valado da vengonhza nace na fronteira norte de Arxelia con Marrocos e exténdese ata ó sur, ó longo do Shara Occidental, ata á fronteria con Mauritania.
Contan nos libros que esta terra foi terra de sabanas, bosques, cazadores, recolectores e animais.
Agora, os únicos animais veñen do norte na procura dos recursos naturais que hai debaixo dos nosos pés e nós non somos máis ca unha pedra no seu camiño.
Hai noites nas que soño co mar, non sei si pola sede ou pola gana que teño de fuxir e contarvos todo o dano que nos están a facer.
Viñeron milleiros de homes prometendo un feixe de cousas pero cando marcharon non voltaron mirar para nós.
As noites no deserto son frías e silenciosas, coma unha casa deshabitada.
